Senin Yüzün Şiiri - Adem Saykin

Baktıkça beni mavi temmuz sabahlarına götüren yüzün...
Güneşin aydınlığına meydan okuyan yüzün...
Sahi ne çok yüzün var senin?
Baş döndüren bir uçurum kimi zaman...
Hani derinliğine bakmaya kalktığında için ürperir de yine de ucuna kadar gelip aşağı bakmaktan alamazsın ya kendini.
İşte Öyle...
Sık ağaçlarla dolu bir orman bazen, yağmurlarla ıslanan...
Ve bir gülüşünle binlerce çiçek açtıran...
Bİr martı...
Beyaz kanatlarıyla kente tepeden bakan...
Ve bir lokma simitle yetinecek kadar mütevazı...
Yüzün denizleri delirten bir fırtına,gemileri beşik gibi salllayan...
Bu fırtınaya dayanamayıp telaşla kaçan gemilerin aradığı sığınacak bir liman...
Çöl ortasında bir vaha,dili damağı kurumuş yolculara sularını avuç avuç sunan...
Dalgın yüzün...
Acılardan süzülüp gelen çizgileri taşıyan...
Ne aradığını bilmeden uzaklara bakan.
Güvene ve umuda muhtaç yüzün.
Tam o anda nereden çıkıp geldiği belli olmayan bir koyuluğun gölgelediği yüzün...
Bazen alaycı...Hayatı hiç ciddiye almıyormuş gibi bakan...
Hiçbir şeye şaşırmayan...
Ve sakinliğiyle izleyen herkesi şaşırtan...
Bu yüzden hiç teslim olmayacak olan ve teslimiyeti daha baştan reddeden...
Kendi sınırlarını hep kahramanca koruyan ama duvarlarını ne zaman yıkacağını çok iyi bilen...
Dinlinliğin ve sessizliğin çağrısı yüzün,bakınca huzur veren...
Yitip giden bir sonsuzluk...
Uzayıp giden yemyeşil bir ova...
Yüzün, ürkek bir ceylan o ovada koşan.
Bir ayna yüzün...
Çırılçıplak seni yansıtan...İçi,dışı bir.
Hesap,kitap yapmayan.Yüreğindeki sevgiyi de nefreti de açıkça gösteren.

'Ben sevdayım'diye haykıran yüzün...

Yüzün,bir küçük çoçuk,olgun bir insan,baharda acan cicek,dağ yamaçlarında kekik,pınara inmis ceylan,göçmen kuşlar ve rüzgar...
Meltem,karayel,lodos,poyraz...
Hayata dair ne varsa hepsini taşıyan...Kırılgan bir gonca gül...
Yüzün hep yanımda...
Ne zaman baksam gördüğüm...
Bana aşkı tekrar tekrar anlatan...
Dokundukça dünyanın merkezi sandığım...
Yüzün...