Senin Yerine Şiiri - Yusuf Kaplan

Bir İstanbul kucaklar beni,
Bir yıldızlar,
Geceleri senin yerine...
Bir Zühal yıldızı düşer,
Kalbime ansızın...
Bir Merih karşılar atışları,
Bir güneş bozar geceyi...
Bir dağın vadisine düşer ansızın,
Bir Zühal yıldızı,
Gecenin sesi...
İntihar eder gibi Merih’in kızı,
Düşer saman alevine...
Bir o,
Bir İstanbul kucaklar, beni senin yerine...

Seni yansıtır her zaman bana,
Ayın yüzeyindeki kraterler...
Ağlamaklı bir yüzü andır hep bana...
Yıldızlar,
İşte bu görüntüde terler...
Ben değil gece yarısı söyler bunları bana...
Bana her gülümsemesinde...
Bir İstanbul kucaklar beni,
Bir ayın yüzü, senin yerine...

Seni ne zaman düşlesem,
Seni ne zaman arasam,
Başımı döndürür Samanyolu dedikleri...
Gecenin mavisinde sürüklensem,
Gökle yerin ufku dudağında,
Bir anda içine girdap gibi çeker,
Gökyüzünün beyazlayan delikleri...
Bir İstanbul kucaklar her gece,
Bir sensizlik bozar geceyi...
O an senin yerine...

Bir Zühal yıldızı,
Bir gecenin sesi...
Yükselir sessizce saman alevinde...
Ey Merih’in kızı,
Güneş bozar sesini,
Bozar o ışıdığı sesiyle...
Gece duvarındaki bir kapı sesi,
Sevindirir gelen sensin diye...
Açılır ansızın kapının kulpu,
Görünen sadece yıldırım sesi,
Şimşeklerin o uzayan beyazlamış kolu...
Bir gece kucaklar beni,
Bir yağmur başlar seni yağar gibi...
Kalırım o an bir gök gürültüsü sesine...
Bir İstanbul anlar beni,
Böyle geçer gecesine...
Bir İstanbul un bekler beni koynu,
Bir İstanbul alır beni, senin yerine...