Senin Tiyatron Şiiri - Ertuğrul Bolten

Demek bir kızgınlık, koparacaktı seni benden.
Demek bir kızgınlık,
sessizliğe büründürecekti dünyamı.
Ben çaresiz, kaybolan gözlerinin ardından ağlarken.
Meğer sen, dalga geçip kopup gidecekmişsin benden...

Sen başka kollarda, başka dünyalar da oynaşırken.
Ben senli dünyaların hayalleriyle yanarmışım.
Sen benim içime girip, bana en iyi tiyatronu oynarken...
Tek dikkatli izleyen benmişim.
Perde sahneye değil, gözlerime inermiş...

Ah be KADINIM;
yaşam komik gelirdi seninleyken.
Hiç umursamazdım, dertmiş, tasaymış bana ne.
Kimseleri görmezdi gözlerim,
kimselere değmezdi ellerim.
Ulan sevdamı yürek arası yapıp
verdim de ellerine istemedin.

Gönlüm, ruhum sana tutsak,
bak parmaklarının arkasında.
Sen ise, tutkularının hegemonyasında.
Cemrem; her yanıma düştün,
beni yakıp kavurdun da.
ULAN !!!
ben senin kahpe yüreğine hiç düşememişim ya...

Son oyununu da oynadın bana.
Ne kırılırım, nede bir gram gücenirim sana.
Şunu sakın unutma,
uğruna ölümü bile göze alırdım da...
Anladım...
bırak ölümü, bir ah bile değmezmiş sana.

Ben aşkın,
en derin yaralarını sarmaya çalışırken.
Ömrümün miadını dilinin insafına terk etmişken.
Seni kendimden bile sakınıp kıskanmışken.
Sen ne ara kahpe diyarların
en kaliteli aktristi olmuşsun.

Biliyor musun?
Bir sözüne geçmişimi sildim attım.
Ömrümü, umutlarımı avuçlarına
kendi ellerimle hapsettim.
Bir aralayabilsem parmaklarını,
biliyorum kurtulacağım.
Tertemiz düşüncelerimi, sevgimi
ihanetinle ziyan ettin.

Ne gecem gündüze, ne kışım yaza dönsün.
Ne de verdiğim nefes, bir daha geriye gelsin ki
Dönmem !
Yüzüne bile bakmam!
Bir damla göz yaşı bile akıtmam sana...

"EbolteN"