Senin Şiirin Şiiri - Esra Birge

Şehirlerin sokakları, ruhumu gezdirir

İçimde   bir toz yığınını bulandırır

İçimde bir dağ oluşur yığınlardan
Demir özü ile etrafına saçılan parçacıkları, nice sert kayalara çarpar

Yüzüm çarpar, kalbim çarpar ölümsüzlüğün dizlerini büker

Sen ay bulutu gözlerin çerçevesinde hapsolmuş gibi
Evren ötesine geçmeyen ruhun, sıkışmışlığın acısında kahrolur...

Güzün, yağmurun, zamanın kaybettiği yerdesin,
Şimdi hangi rüya, hangi hayal seni hatırlatır
Hangi hatıraların içine hapseder dünya delisi gözlerim
En aşınmaz kayaların teni seni anımsatır...

Hep bir yakınlık, bir sıcak mevsimin parıldayan incisisin sen...
En değerli eşyaların dört duvar saklanışı yok mu
Sen değerlilerin değerlisi, sığmayan mekanın

atıcı, arındırıcı, temizleyicisisin...

Radyolarda seni hatırlatan şarkılarin frekansı geçmez oldu epeydir

Titreşimlerin hep seni bambaşka andıran tınılarini gönderir.
Sen gel; tonda sen, tını da sen...

Tüm sesler seni hıçkırir yanaklardan süzülene,
Enerjide akışın durmaz, seyrini hep devam ettirir...

Bugünlerde en canınızı sıkan şey neydi diye sordu programcı,
Belki gelmen belki gelememen...
Ne zamandır gelişin ruha can okutan , gözlerde şifa yerini alan...
Şimdi ellerin değsin ölmeyen tenim de açan gülizara...
Sararmış tende dâhi gül ektiren varlığınin armağanı kökün, hep ben de saklı...
Hep ben de gizlenir ruhunun şifa  ellerime değdiğinde ki ısıtmaları...

Günleri zayıflatan sevgili, art arda bulutların kaymasıdır sensizliğin bekleyişini saymaya,
Öyle gecelere kilo aldırır gibi harap evlerin,
Harap güz dolu günler bekler hücrenin kapısında bizi...
Biz, âlemde senin kadar duraklari dolu sıra sıra bekleyen, yanına arkadaş eksik etmeyen canlılarin gülüyüz...

Kokuda sen, elde bekleyiş te sen...