Senin O Bakan Mavi Gözlerin

Senin o bakan mavi gözlerin var ya,
İnsanı içine çeken bir sonsuzluk gibi.
Bir bakıyorsun, bütün kelimeler susuyor,
Bir bakıyorsun, dünya yeniden anlam buluyor.

Mavi... ama bildiğimiz maviden değil.
Bir çocukluk hatırası gibi saf,
Bir ilkbahar sabahı gibi taze,
Sanki gökyüzü senden bir parça koparıp
Gözlerine saklamış gizlice.

Sen güldüğün zaman, yeryüzü sarsılıyor içimde,
Kırık dökük yanlarım birden onarılıyor.
Gülüşün bir dua gibi doluyor kalbime,
Sanki her şey güzel olacakmış gibi
Bir inanç büyüyor içimde, adını bilmeden.

Senin o bakan mavi gözlerinle,
Sanki hiç konuşmadan her şeyi anlatıyorsun.
Bir özlemi, bir bekleyişi, bir “kal” deyişini…
Hiçbir cümleye sığmazken hissettiklerim,
Tek bir bakışınla darmadağın oluyorum.

Bir yabancı gibi değil,
Sanki çok eskiden tanıdığım birinin gözleri onlar,
Belki önceki bir ömürde, belki bir düşte
Bir kere daha bakmıştım onlara,
Ve o günden beri seni aramışım her yüzde.

Seninle konuşmak değil mesele,
Seninle susmak…
Yan yana oturup hiçbir şey demeden
Sadece gözlerine bakmak,
Ve orada, bütün hikâyeyi baştan sona yaşamak.

Mavi gözlerinle bir dünya kurdun bana,
Ve ben artık o dünyada yaşamak istiyorum.
Gülüşünle aydınlansın gecelerim,
Ve bakışlarınla sabahlasın yorgun ruhum.
Çünkü senin o bakan mavi gözlerin…
Benim en güzel yurdum.