Senin Nankörlüğün Şiiri - Durmuş Ali Yılmaz

Kendimi korlarda denemişim ben.
Senin alevlerin, ellerimi ısıtır en fazla.
Sanma şu an üzülüp ağlıyorum,
Sanma her gece seni anıyorum...
Senin nankörlüğün,
Gerçek sevgiyi öğretti bana...

Aradığım sen değilmişsin...
Yanarım...
Kaybettiğim yıllarıma,
Üzülüyorum....
Üzülüyorum senin için geçirdiğim zamanıma...
Senin nankörlüğün,
Gerçek sevgiyi öğretti bana...

Seviyorum şimdi beni candan seveni,
Gerçek sevene canını vermeyi,
Son nefeste ismini söylemeyi,
Sabaha onunla günaydın demeyi,
Her an onu özlemeyi,
Senin nankörlüğün,
Öğretti bana...

Şimdi sen git, yavaş yavaş.
İçini sarıyorsa bir hüzün, bir telaş.
Ağla içine akıt yaşlarını,
Hesap et, birbir sen suçlarını..
Senin gibilere acımamayı,
Senin nankörlüğün,
Senin nankörlüğün...
Öğretti bana....