Senin Misafirinim Şiiri - Adem Durmazer

İşsiz güçsüz aylak bir babası vardı
Anacığının el kapılarında kazanıp
Köşeye bucağa sakladıklarını çalardı
Kendine benzeyen arkadaşlarıyla
Her akşam zıkkımlanırdı
Evi bir otel gibi geceden geceye kullanırdı.

Ne gördüyse anacığından gördü
Onun elinden yedi ne yediyse
Lokmalar boğazına düğümlenerek
Onun elinden giydi ne giydiyse
Her biri diken gibi sırtına batarak

Hiç ağlayıp sızlanmadı
Beğenmemezlik etmedi
Hiç yerinip özenmedi
Şükretti olanla yetindi.

Beş gün iyi ise
İki gün hasta olurdu anacığı
Kolaymı el işlerinde çalışmak
Kolaymı ev işlerini çekip çevirmek

Çok doktor gördü tanıdı
Daha küçücükken ezberledi
yüzlerce ilacın adını
Oyüzden kim sorduysa ne olacaksın diye
Hep doktor diye cevap verdi
Zekiydi hemde çok
Ama bir an önce para kazanmalıydı
O yüzden hemşireliği seçti
Hem oda beyaz gömlekliydi
Oda hastalara bakıyordu
Yine yerinip özenmedi
Yine şükretti haline.

Her hastada anacığını gördü
Ana gibi ata gibi davrandı
Cahil demedi
Yaşlı demedi
Gariban demedi
Elinden gelen özeni gösterdi.

Başı külahlı ak sakallı nur yüzlü
Mehmet amcayada aynı davrandı
Belkide hiç tatmadığı
Baba şefkatini onda aradı
Oyüzden olsa gerek amca taburcu olunca
Büyük bir boşluk hissetti
Çok şükür bu boşluk uzun sürmedi
Bir akşam yemeğe davet ettiler onu

Hafta sonu kırmayıp gitti
Ortada mükemmel bir sofra vardı
Bir kuş sütü eksikti
Birde mehmet amca
Sordu öbür odada dediler
Kapıyı çalmadan girdi öbür odaya
Bakakaldı kurulu sofraya
Bir dilim bayat ekme
Bir tas çorba
Biraz bulgur pilavı
Ayağa kalkmak istedi amca
Omuzuna bastırdı yavaşca

O çok yaşlı eli titriyor
Sofraya akıtır dediler
Bahane buydu
Hepsini dışarı kovdu
Sofrada ne varsa
Bir amcaya verdi bir kendi yedi
Ona ben senin misafirinim dedi.