Gözlerime kızıyorum aslında,
Bir seni renklendirmiyor dünyamda.
Yine de seçebiliyorum gözlerini,
Zifiri karanlıkta…
Bir denizin en derin kıyısında,
Sessizce çırpınan bir dalga gibi,
Kırılmadan önce kıvrılan,
Seni arıyor ellerim karanlıkta.
Kelimeler tutuk, zaman ağır,
Ama o sessiz fısıltın,
Yankılanıyor boşlukta,
Bir iz gibi, silinmez, derin.
Kendimden kaçsam da
Ona doğru sürükleniyorum,
Gözlerimde saklı kalmış bir sır gibi,
Seni seçiyorum, hep seni,
Zifiri karanlıkta…
Kayıt Tarihi : 13.8.2022 10:10:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Şiir, derin bir yalnızlık ve içsel çatışmayı çok güzel yansıtıyor. Gözlere ve karanlığa dair imgelerle, bir kişiye duyulan güçlü bağlılık ve aynı zamanda bu bağın yarattığı yalnızlık hissi arasındaki çelişki ustaca işlenmiş. Şair, “Gözlerime kızıyorum aslında” diyerek, kendi içindeki çelişkiyi ortaya koyuyor; bir yandan dünyayı renklendiren sadece o kişi, ama aynı zamanda bu durum kendini eksik veya sıkışmış hissetmesine sebep oluyor. “Zifiri karanlıkta seçmek” ise, belki de en zor anlarda bile o kişinin seçilmesi, bilinmezlik ve çaresizlik içinde bile güçlü bir bağlılık olduğunu anlatıyor. Genel olarak şiir, yalnızlık, aşk, umutsuzluk ve bağlılık gibi karmaşık duyguları yalın ama etkili bir dille harmanlıyor. Okuyucuda hem melankoli hem de derin bir duyarlılık uyandırıyor.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!