Senin Karanlığın Hep Maviydi Bende

sen hep mum ışığı umardın
ben tenine ay ışığı sunardım
doğrusu yakışırdı

göz bebeklerinin çıkılmaz sokağına girerdim izinsiz
bir alın yazısı resmi çizerdim denize
silerdin

kaybolurdum gözbebeklerinin ara sokağında
yağmur bize yağardı
içime çekerdim ıslanan saçlarının kokusunu
sığınırdık bir köşeye
yanımdan ürkek bir sokak köpeği geçerdi ıslak
gözlerimizle gülümserdik birbirimize
fark etmezdin
senin karanlığın
eskiden de maviydi bende
hep sen beklerdim
yorulmazdım
üşenmez
bir alın yazısı resmi daha çizerdim yüreğine
tutarsa
belki
derdim