Senin Kalbimi Aştığın Doğru

Senin Kalbimi Aştığın Doğru
toparlandı sesin ve acının eğimi
noksan kardeşlik geldi oturdu içime
sandım ki ihtimalleri birbirine eklesem
ikrarı huy edinmiş ikra

korkmadım nefese imalar birikmesinden
kendine iyi kalmış şeyleri insan soyunun
dilimi taşımak için bunca gövdem

kardeş olmayışımızın
en açık kapısından girdim
erken ilahiler okunuyordu ölümüme
dedim hesaplaşalım o halde
bu sefer inkârı ben alıyorum

eksik bırakıyorum hevesini
benim biçmediğim sözle
dikmem bu şiiri bilinsin
bu artık savaştayız demek ki
bedenimi geçtim
ruhumdan da gitti kardeşlik

kalbimi aştığın doğru
kalbimdeki kayığı nehre sürdüğün
ve acıyan yerlerine mırıldandığın
hafız’dan ayrıyı

ikimizden bir şiir çıkmadığı doğru