Senin İçin Ağlamayalı

Ayrılmaya ve unutmaya
ilk defa karar verdiğim zamandı
son ağladığım, senin için…
bir film şeridi gibi geçerken
yaşadığımız her şey
ve canım parça parça koparken gözlerimden.
aslâ gözlerine bakmayacak
ve tutmayacaktım ellerinden.

Gidecek ve dönmeyecektim geriye bir daha
- oysa sendin tek sebep
ölümüme de yaşamama da!

Her yerim titremeye başlamıştı
buluştuğumuz zaman…
- korku ve heyecandan!
Ne yapacağımı bilemez hâldeydim.
Elim, ayağım dolaşmıştı
bir şeyler söylemek istediğimde,
söyleyemedim,
cesâretim kalmamıştı!

Vedâ sözü söylemek…
birdenbire…
ne kadar zormuş meğer.
Âdetâ duyularım sağırlaşmış,
duygularım göçmüştü…
Senin de bir şeyler söylemene,
ya da sormana izin vermeyecektim.
Sorgulayan ve yargılayan bakışların karşısında
inan bir hayal gibiydim
ve bütün dinamiklerim çökmüştü.
Bir zamansız ayrılık çığının
yüreğimden kopuşunun
son görüntüleri gibiydi suskunluğun!
Öylesine etkilenmiştim ki
-yaşadığım sürece
gözlerimden hiç gitmedi mahzunluğun!
O ân öldürseydin,
ya da ölseydim,
gam değildi inan!
Çıldıracak gibi olurum
ne zaman aklıma gelse
sebep olduğum yoksunluğun.

Senin için ağlamayalı
taşlaştı, kıraçlaştı kâlbim
hissiz, ıssız biri oldum!
Ve artık hiçbir gözde filizlenmiyor…
hiçbir bakışta boy vermiyor sevgim!
Âdetâ kendi kıraçlığımda kayboldum!
Senin için ağlamayalı
canım darmadağın
yüreğim bin bir pişmanlık
ve bin bir hasret yamalı!

25.01.03