Senin Değil Bu Şehir Şiiri - Kıvanç Giray

Korktuklariyla yüzleşirmis insan,
Ve konustuklariyla sinanirmis,
Mesela;
Ben seni hiç tanimamaliymisim,
Gözlerine hiç bakmamali,
Tenine hiç dokunmamaliymisim,
Korktuklarimi yapmamaliymisim,

Tutulmaktan korktum sana,
Yıllarca sustum,konusmadim baktım,
Gorusmeyi hiç istemedim,
Olacaklardan emin gibi,
Yaşayacakları mi bilir gibi,
Kacabilirdim,

Kacmadim,kacamadim,
Çok özür dilerim,
Opmemeliydim,dokunmamaliydim,
Hatta hiç konusmamaliydim
Yapmadım,
İçimdeki gerçek bene mani olamadim,

Sana unutamayacaklarıni verirken,
Aslında Kendime verdim o izdirabi
Ben gönlümün tam orta yerine,
Unutmayacağım bir yara bıraktım,

Her kahve fincanina seni sakladım,
Yikilasica kulenin zindanına gizledim,
Hiç başlamamış,
Bu sebepten yarım kalmamış,
Ve bitmesi imkansız olan Aşk hikayesini,
Çok özür dilerim senden,

Bu şehir benim değil,
Ne Beyoğlu, ne Galata,
Ne de Bebek, Ortaköy,
Ama sen geldiğin de şenleniyor,
İçimdeki İstanbul,
Sen geldiğin de İstanbul,İstanbul oluyor,

Senin olmayan o şehir,
Benimde değil,
İçine çektiğin havayı solumak,
Baktigin gökyüzüne bakmak,
Ve bastigin o toprağa basmak,
Belki niyetim,ama belki..
İçime çektiğim de soludugun havayi,
Susarsan,bende susacagim,
Ve bırak Orayi,
Galatayida dahi silecegim,
Taa ki sen yine selam verene dek,
Çünkü Ben
Varolmayani var etmek değil gayem,
Varedemedigimizide yok etmem,

Ben seni bir şehri sever gibi değil,
Ben seni vatan gibi sevdim,
Gözumun kimseyi görmediği gibi,
Ama olmadı,olamadı,olamazmis,
Belki bu dunyada olmamaliymis,

Her şeye rağmen tüm inkarlarim,
Ve
Tüm yasattiklarim için özür dilerim,
Yasattiklarin için teşekkür ederim,
Sen bana,beni yasattigin için,
Sen bana beni gosterdigin,
Ve beni bende biraktigin için,
Ruhuma inen bakislarin için,

Son nefesime kadar burda olucam,
Son nefesime kadar seni anicam,
Son nefesime kadar çağırdığın an koşucam,

Ben İstanbulum,galatayim,
Ben bir fincan kahve,
Bir doğum günüyum
Sen çağır yeter ki,
Bogazima dugumlenen herşeyi düğümler,
Ellerimi kenetler yine sana ilk an gibi bakarım,

Oynadigim bu tiyatroyu,
Sonsuza kadar oynarım,
Zaten dünya kocaman bir sahne,
Her sabah aynı rol,
Her sabah aynı perde,

Lakin git denildimi giderim elbet,
Gömerim bir telveye aşkımı,
Ve susarim sen konuş diyene dek,