Senin Çıktığın Evde Otur'M'uyorum II

Sanırım
Gittiğinin ikinci haftasıydı
Demiştim ya
“Senin Çıktığın Evde Oturuyorum”
Artık boğmaya başladı
Seviştiğimiz dört duvar
Haklıymışsın çekip gitmekle
Yarın sabah ben de taşınıyorum..

Okuyunca hatırlarsın
Bir şiir önce
(Ama aylar önce)
Kilitlemiştim terasın kapısını?
Açıyorum giderayak
Battaniye ile döşenmiş yer yatağı
Sanki öylece duruyor karşımda
Ve hala
Yokluğuna çalan bir radyo var
O gece
Başını koyduğun yastığın kenarında…

Şimdi son bir kez
Suluyorum çiçeklerini..
Sana neyi çağrıştırır bilmem
Bazı akşamlar iştahımı tıkayıp duruyordu
O yüzden değiştirdim
Mutfağın yanık perdelerini..

Susturduğun türkülerle barıştım da
Uzlaşamadım düşlerimle…
Kapıdan çıkarken soruyorum
“bu evde ne işim vardı? ”
Yüzünü bekleyişime hapseden
Duvardaki çerçeveye!

Ama biliyorum
Kimse konuşturamaz resimleri
O yüzden
Bir an sen olup
Cevap veriyorum bana
Yine de anlamıyorum
Ne demek istediğini…

O günden bugüne inan
İlk kez
Ortaçgil çalıyor bu evde
Döndüğünü sanmış olmalı huysuz komşun..
Son bir kez daha vuruyor
Kalorifer peteğine..

Nerdesin kim bilir?
Burada olsaydın da
Anlatsaydım
Giderken yarım bıraktığın
Kitabın sonunu…
Hani ayak izine dağılmıştı sayfalar
Topladım!
Meğer öyküde terk edilen adam
Ciğerine işlemiş sevdiğinin soluğunu..

…….

*Kuş olup uçmak var* demiştin ya?
Meğer *ağaç olup kök salmışım* bu kente…
Niyetim yalan değildi
Ama gidemedim İstanbul’a..

(Hala bildiğin yerdeyim..
Haa!
Unutmadan..
Salonun duvarına astığın o notu yaktım
Sen beni koyup gitmiştin
Ben de o evi BİZ’siz bıraktım..)

Bakıyorum giderayak..
Evin mavi duvarlarına
Sevgilim
Şimdi o şehirden kalkıp gelsen
İnan ki
Aynı sabah hüküm sürüyor Bursa’da…

Sen
Yalnız geçirdiğin bazı gecelerde
Unuturdun kapıyı kilitlemeyi?
Bilirsin ne çok kızardım..
Ama olur da özleriz diye birbirimizi
Sokakta kalmasın diye düşler?
Bütün kapıları açık bıraktım…