Senin Aşkın Şiiri - Adem Gültekin

Şimdi yeryüzüne yağıyor bir yağmur,
Her taraf kendinden geçip oldu mağmur,
Doldu benim bu gönlüme aşk ile nur,
Senin aşkın, beni bende eder Mevla’m.

Gökte bulutlar, gelin gibi süzülür,
Buharlar orda, bir yağmura dönüşür,
Sonra rahmet olup da yere dökülür,
Senin aşkın, beni bende eder Mevla’m.

Can verir yağmurların, toprağa, çöle,
Dolar balıkların denizlere, göle,
Ey Mevla’m her şey senin şanına göre,
Senin aşkın, beni bende eder Mevla’m.

Bulutlar kapayınca göğü, sema’yı,
Bir çeşit renk alır yer yüzü, dünya’yı
O zaman bulurum ben aşkı, sevda’yı,
Senin aşkın, beni bende eder Mevla’m.

Yağmurun, karın hep beni bende eder,
Acı poyraz, tatlı poyraz gelir eser,
O bulutlar öyle bölük bölük gider,
Senin aşkın, beni bende eder Mevla’m.

Bir bakmak bile, bir cennettir göğüne,
Senin aşkın düşmüş, kulunun gönlüne,
Senden başka bir şey görünmez gözüne,
Senin aşkın, beni bende eder Mevla’m.

Dün sıcaktı havan, bugün ne çok serin,
Övmekle bitmez Mevla’m senin işlerin,
Senin aşkın gönüllerde var hep derin,
Senin aşkın, beni bende eder Mevla’m.

Okunur ezanlar şu loş havalarda,
Gezer canlılar, dağlarda, ovalarda,
Kuşların uyur hep akşam yuvalarda,
Senin aşkın, beni bende eder Mevla’m.
Neşe içinde hep, sinekler, böcekler,
Arıları bekler, kırlarda çiçekler,
Tıpış tıpış yürüyüp gider bebekler,
Senin aşkın, beni bende eder Mevla’m.

Dolar her yana, bin bir türlü meyveler,
Koyunlar, kuzular senin için meler,
Kuşların ağzında ne güzel nağmeler,
Senin aşkın, beni bende eder Mevla’m.

Ey benim Mevla’m, sen ne güzel Allah’sın?
Her şeyleri bilip, yaratıp anlarsın,
Kulun seni nasıl methedip anlatsın?
Senin aşkın, beni bende eder Mevla’m.

Sarar dağlara, sığırların sürüsü,
Hazırlar insanlara yoğurdu, sütü,
Seni bilmez kulların ne adi, kötü,
Senin aşkın, beni bende eder Mevla’m.

Ne anlamlı anlamlı bakar, o canlar,
Benim gönlüm onlarda hep seni anlar,
Sonra aşkınla hüzünlenip de ağlar,
Senin aşkın, beni bende eder Mevla’m.

Benim Mevla’m hep Alemleri döndürür,
O’nun hikmetleri beni düşündürür,
Bu düşünceler beni sana götürür,
Senin aşkın, beni bende eder Mevla’m.

Şu yerlerden, şu göklere varıncaya,
Her yerlere ay’la güneş vuruncaya,
İnsanlardan, bitkilerden karıncaya,
Senin aşkın, beni bende eder Mevla’m.

Ağladım bu sabah yerimden kalkınca,
Duygularım kabardı göğe bakınca,
Kul nura gark oluyor seni sevince,
Senin aşkın, beni bende eder Mevla’m.

Ne güzel vuruyor güneş yamaçlara,
Hiç doyulmuyor bu güzel akşamlara,
Bu aşkı nasıl anlatsam şu kullara,
Senin aşkın, beni bende eder Mevla’m.

Hayran kalırım, şu akşamın rengine,
Baktıkça bakasım geliyor engine,
Her şey konmuş yerli yerince, dengine,
Senin aşkın, beni bende eder Mevla’m.

Şu anda Alem milim milim dönüyor,
Güzel dünyan bir renkten renge giriyor
Öbür yerde şimdi bir sabah oluyor,
Senin aşkın, beni bende eder Mevla’m.

Ne kadar hikmet var Mevla’m her işinde,
Sahibi sensin bu Ay’ın Güneşin de,
Varsın kulunun, hayalinde, düşünde,
Senin aşkın, beni bende eder Mevla’m.

Doyamam ben bu Alem’ine bakmaya,
Aşkın olmuş içimde bir düğüm maya,
Başımı kaldırınca göğe, havaya,
Senin aşkın, beni bende eder Mevla’m.

Candan bakarım Yıldız’ına Ay’ına,
Aşığım ben tüm varlığına adına,
Doyulmaz Mevla’m hiç bu aşkın tadına,
Senin aşkın, beni bende eder Mevla’m.

Seni gördüm ben göklerde, bulutlarda,
Gecelerde, gündüzlerde, ufuklarda,
Poyrazlarda, tipilerde, rüzgarlarda,
Senin aşkın, beni bende eder Mevla’m.

Ey benim, bu kainatı yaradanım!
Her tarafı ibretlerle donadanım,
Ben senin aşkını, nurunu anladım,
Senin aşkın, beni bende eder Mevla’m.

Alıştım ben aşkın ile yaşamaya,
O’na zararlı hiçbir şey karışmaya,
Utanırım o gün sana yanaşmaya,
Senin aşkın, beni bende eder Mevla’m.

Ne kadar güzel,benim Mevla’mın aşkı,
Anarım ben onu gece gündüz vakti,
Yarattığı bu alem benimdir sanki,
Senin aşkın, beni bende eder Mevla’m.

Kulun yazdı hep senin verdiğin aşktan,
Ayrı kalmak istemez sevdiği Haktan,
Mutlu olur sevinir seni anmaktan,
Senin aşkın, beni bende eder Mevla’m.