Senin Adınla Şiiri - Zeynep Bulut

Nerdesin şimdi
Kimbilir nerede yaşıyor
Nerenin havasını içine çekiyorsun
Kiminle yaşıyorsun birtanem
Ben, bense gece koynuma yalnızlığımı alıp
Yumuyorum yosun gözlerimi
Sokaklarda seni arıyorum
Belki bir saniye seni görür diye gözlerim
Bilsemki seni görecek bu gözler
Tüm gece arardım seni sokaklarda
Leylasını kaybetmiş Mecnun
Gülünü kaybetmiş bülbül gibi arardım seni
Hiç gözümü kırpmadan arardı gözlerim
Milyonların içinde
Yalnız ve suskun
İstanbul sokaklarında
Kaldırımlarda tüner seni beklerdim
Belki uğrar belki yolun düşer diye
Sokak lambalarıyla konuşurdum
Arkadaş olurdum belkide
Gittiğin günü düşünür
Birkez, birkez daha kahrolurdum
Arkanı dönüp giderken beni nasıl kahrettiğini
Gözlerini;
Duman gözlerinle yosun gözlerimin buluşmasını anardım
Uzaktan duyduğum sesin akislenirdi siyah gökyüzünde
Pembe güller gibi anlatırdım özlemi
Kalbimin her çarpıntısında ismin anılırdı
Bu özlemde önce yok olur
Sonra her defasında yüreğimde birkez daha can bulurdum
Senin adınla