Senin adın ne... Şiiri - Mehmet Aydemir

Senin adın ne...

Uzayan hayallerim,
Dağılıyordu ufukta ki çizgide…
Boğazımı tıkıyor,
Soluduğum nefesim…
Özlemler bile kar etmiyor yokluğunda;
Şimdi…
Gözlerim terliyor tane tane,
Avuç içlerim ıslak,
Beden kırk derece ateş içinde,
Dudaklarım suya hasret…
Uzayan hayallerim,
Dağılıyordu ufukta ki çizgide…
Boğazımı tıkıyor,
Soluduğum nefesim…
İsyan bayrağını çekmişim;
Hem de buracıkta…
Adeta bir yumruksun yüreğimde,
Ardı kesilmeyen çığlıkların sesisin,
Bir yanık aşkın sızısın sonu gelmeyen…
Uzayan hayallerim,
Dağılıyordu ufukta ki çizgide…
Boğazımı tıkıyor,
Soluduğum nefesim…
İçimdeki sen haykırıyordu;
Sevgiyi, özlemi ve hatta sadakati…
İçimde hapis kalan sen,
Öğretiyordun an ve an bana;
Yokluğu, güveni ve hasreti…
Bildiklerim masal oluyordu,
Sevdiklerim birer çakıl taşı…
Satırlar bile terk etti şiirleri,
Paris sokaklarında kaldı gizli aşklar…
Sen el oluyordun bana… Hiç aldırmadan;
İçimde çoğalıyordu pişmanlıklar,
Türlü türlü hikâyeler yazıldı… Sevda adına,
Sen aldırmıyordun…
Şimdi…
Uzayan hayallerim yok,
Ufuk çizgisi de kayboluyor… Kara bulut içinde,
Yinede boğazımı tıkıyor… Soluduğum nefesim…
Rotasız bir yolculuk vakti çatmış besbelli;
Bir başına hem de yalnızlık kucak kucak;
Özlemler deste deste;
Duygularım düşmüş tozlu yollara;
İçimdeki sende terk ettin ya gayrı beni;
Gurbet bana… Memleket…

Mehmet Aydemir 20.02.13 saat: 01:33