Senin Acın Eskimiyor Sevgili

İlintisiz, arkasında hiç kırıntı bırakmayan bir aşktı bizimkisi. Başka bir gözle bakıldığında da, ömür törpüsü.

Geçmişe bakınca, eksildiğini hissettiğin bir zaman örüntüsü yaşadık.
Yaşlandık...

"Canın yandıkça hatırla" dedin ya bana, ben artık onu da yapamıyorum. Öyle depremler oldu ki senin ardından, öncülerle artçıları karıştırır oldu hayat...

"Hayat" diyorum, çünkü ardında ondan başka kalan olmadı. Yalnızlığı koluna taktı hayat. Ebesi olmayan bir oyun içinde kaldım.

"Yaşıyor musun? " diye soruyorlar, bomboş bakıyormuşum sevgili. Gözlerimdeki manayı seninle yitirdiğimi nerden bilsin bu hayatın fanileri...

Varsın, nefes alırken ölenlerden olayım. Varsın, sevmeyi bilmeyenler arasında dolanayım.

Biliyor musun, her yan duvar burada. Yüreğim eskiyor, yaşlanıyor tenim. Ölüyorum galiba...

Şiirler okuyorum, bazen de...

Dilim varmıyor sensizliğin yangının derecesini söylemeye. Çıkmaz sokak gibi bir ketumluğun içinde kaldı dudaklarım. Sadece seni sayıklıyorum yalnızlığıma gömülüyken. Sadece sen!

Sen yokken, eskiyorum gelecek günlerimin eskileri içinde. Bahane arıyorum, seni rüyalarıma çağırmak için. Bazen geliyorsun, bazen de kokunu salıyorsun başucuma. Yetmiyor...

Kenarından küçük bir çengelle tutturulan bir sevda koyuyorsun önüme. Bilmiyor musun, benim "Ölüme kadar" dediğimi son nefesimde bile?

"Acılar da eskir" diyor gözlerimdeki karanlığı gören herkes. Eskimiyor, öğrendim.

Senin acın eskimiyor sevgili!

Anıların da, tazelemiyor artık nefesimi. Öyle kronikleştin ki içimde; gelecek olsan, geçmeyecek içimin ağrısı. Biliyorum...

Gelme en iyisi...