Seni Yeniden, Sen Yapan Ben

Gül edip derledim içimde hasretini,
Su gibi içtim kana kana özlemini.
Bahar misali kucakladım solmayan sevgini,
Akıp giden zamandan sakladım seni…

Yüreğim yansa da sensizliğin acısıyla,
Yaşadıklarımızı bir bir ezberledim yeniden.
Yeni baştan yeşerttim sevgimi,
Zaman durdukça,
Sanki o günlere dönecekmiş gibi…

Ağladı,
Her defasında ağladı gözlerim,
Üzülmedim akan gözyaşlarım için.
Acılarım, özlemlerim, coşup aksa da bir bir,
Sen içimde hiç tükenmedin…

Şu gecelerin bir dili olsa da anlatsa,
Sensiz uyandığım ayaz sabahları…

Başucuna uzanıp da,
Yaralı yüreğim adına seninle konuşsa,
Gökyüzünden bana bakan şu yıldızlar.
Senin olduğun yere kaysa,
Dile gelse,
sensizliğimi anlatsa...

Rüzgar seslense sana,
Aşkın için yalvaran kalbim adına.
Umutlarım gelip ellerinden tutsa,
Getirse seni.
Bir o kadar da sen umutlansan,
Zamanımı çalan hayallerden önce bana…

Sen de bıraksan geride kalan,
Kendini bilmezleri,
Gömsen çıkarmasan bir daha dışarıya,
Hatta üstüne beton döksen benim gibi…

Tertemiz gelsen bana,
Bembeyaz bir sayfayla,
Korkularından arınmış,
Kabuslardan uyanmış,
Gelsen bana…

Sarılsam, öpsem doyasıya,
Sıcağını hissetsem içimde...

Gülse ağlayan hüzünlü gözlerim,
Mutluluk açsa acılarımın dallarında.
Güneş gülümseyerek doğsa yaşantıma…

Ve ben yakalasam,
Umudumun sevinciyle,
Gelecek yarınların ucundan azda olsa...

Kafiyeli şiirler yazsam sana,
Bu sevda yüreğinde aydınlığa dalsa,
Gözlerin gözlerimde kaybolsa,
Karanlığın aydınlığa doğsa…

Ölüm bile vız gelse, tırıs gitse,
Ölsende vazgeçemesen,
Seni yeniden,
Sen yapan benden…