Seni Yazmak Şiiri - Deniz Devecioğlu

Seni yazmak.
Öykülere özenen çocukları düşünmek gibi.
Hani o oyuncağının mucidi olan çocukları

Seni yazmak.
Alıp kirpiklerimden ölüm denen illeti.
Hayata insana bil cümle tabiata
İnanca inancımıza sonsuz bir manada dokunmak gibi.
Düş o dur ki oturup gecenin mabedine
Yani gözlerine çizmek isterdim günesin sarisini
Ve güneşin sıcağını bırakıp yüreğine övünmek isterdim
Aciz ve meczup halimle.
Sonra yani sonra benim kuzum
Beklemek ölümü en mutlu halimle en direngen halimle
Elinin terine karışıp yanaklarından kıvılcımlanan yaşamı hissederek.

Seni yazmak.
Şayet becerebilirse bunu şair ve hissederse.
Dünü, geçmişi, gölgeleri ve günahım ve günahların unutturursa kendini.
Tenimin gizindeki benlik yokluktan varlığa ve varlıktan sonsuza götürecektir beni.

Seni yazmak
Azıcık uslansın diye gönlümün özlemesidir seni.
Ve sen cümlelere yetmeyen.
Al ve yeniden yarat beni