Seni yazmak Şiiri - Cevat Üstün

seni yazmak
gökyüzünün zifiri karanlığında
yıldızların şafkıması gibi
gözümü aydınlatıyor
seni yazmak için
kağıt bulamamak
zihnimden akanları yazmaya
son gelişinmiş ıssız dünyama
ellerim saçlarından akarken
yıldız gibi
son gelişinmiş kalbimin odasını
terk etmezden
son gelişinmiş samanyolunda
parlaması gibi
son gelişinmiş bin yıl olmuşcasına
sensiz son geliş olmayarak
son gelişinmiş bilemedim
yağmayan bulutlara yazılmalı
sessiz ve sensiz geceleri
yağmur yüreklim diyen ozadan
ağlayan bağlamanın
son dokunuşuydu ellerim tezeneye
son gelişinmiş türküler öksüz kalmasın diye
unutulmayan sözlerin
geceyi sabaha katışıymış
son gelişinmiş elimde elinin teri
tuzu kaldı kalbimi dalayan
son gelişinmiş haberim yok
sevmelerin son gelişi de varmış
yaşamın öğrettiği
seni yazmak
seni yaşamak kadar zormuş
ciğer dağlanır can kanatır
göz yaşlarını paylaşamazsın
yüreğine akıtırsın
seni yazmak
buyüzden zor
seni yaşamak
buyüzden mükemmel
seni yazmak
esmeyen rüzgara dil dökmektir
sözcükler öyle ağırki
düşüyor yüreğime bir yük
son gelişinmiş dönmemek üzere
seni yazmak düştü andan sonraya
ilkyazdan sonbahara
içimizi titreten zemheriden yaza
yüreğimi dalayan kor ateşin
seni yazmak son gelişinmiş
yazın ortasında anıların ırgatlığına
orak sallarken benliğim yığın
son gelişinmiş notaların öksüz kalışı gibi
yarım bir türkü söylemek neyse
seni sensiz yaşamakta o
seni yazmak ya da
yazamamak kalmayan sayfalara