Seni Yaşarken Şiiri - Handan Sezginer

Soğuktu,
İnsanın iliklerine işleyen bir soğuk.
Seni düşünüyordum.
Her geçen gölge sana benziyordu
Penceremin önünden,
Her gölgenin ardından ağlıyordum.

Akşamdı.
Yeni yeni çökmüştü sulara karalar.
Son ışıklarını topluyordu güneş evrenden.
Düşündüm de
Senindi içimdeki bütün yaralar.
Her dem eskiye dönüyordum
Bilmeden istemeden.

Boşalmıştı hazana boyun eğen ağaçlar.
Her solan düşen yaprakta
Kendimi buluyordum.
Tükendiğim kadar yok olmaktı dileğim.

Her düşen yaprağa imreniyordum.
Tüm kirleri örtmüştü delice yağan kar
Bütün karaları yenmişti de beyazlar,
Benim kara sevdamı silememişti.