Avuçlarımın arasındaydı ufacık ve titriyordu zavallı şerçe kuşu. Alışverişten döndüğümde bahçede duydum sesini. Elimdekileri bırakıp hemen bahçeye koştum. Yerde yatıyordu. Belli çaresizdi. Karşıdan gelen bir kedi, sanki yalanır gibi yaklaşıyordu serçe kuşuna. Yerden taş aldığım gibi fırlattım olduğu yere. Nasıl kaçacağını bilemedi. İşte avuçlarımdaydı. Ürkek bir şekilde bağırıyordu.
Aceleyle eve gittim. Eskiden kalma kuş kafesine koydum önu. Annesini arıyordu sanki.. Keşke dilinden anlayabilseydim. O da bebekti işte. Ancak annesi anlardı dilinden. Evde kuş maması vardı. Tekrar elime aldım serçeyi, beslemeye başladım. Acıkmıştı. yerken yüzü gözü mama içinde kalmıştı. Bir yandan içimde bir sızı, bir yandan kediye kaptırmadığım için, bir mutluluk vardı. İsmini çitlembik koymuştum.
Ertesi gün çitlembiğin sesiyle uyandım. Kafesin yanına gittim. Su içiyordu.
Ne güzel kendi başına su içebiliyordu. Yine elime alıp seve, okşaya mamasını yedirdim. Bu sefer büyük iştahla yiyiyordu. Sanki bebeğimi besler gibi mutluydum. O yedikçe ben doyuyordum. Aradan zaman geçtikçe,
tüyleri harika bir şekil almaya başlamıştı. Bulduğumda ise bedeninin çoğu tüysüzdü.
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
