Seni Tanıdığım Gün

Seni tanıdığım gün,
Yağmurla başladı mutluluklar
Kan kırmızı gül tarlalalarını
Damla damla sulardı göz yaşlarım
Bu şehrin üzerindeki pamuk bulutlar,
Beni getirirdi Sana
Elimde yüreğim
Sen uyumadan geri dönmezdim
Öperdim, koklardım
Yine de doyamazdım
Sen benim Canım...

Seni tanıdığım gün
Gökkuşağının yedi rengi dolardı dünyama
Ebruli hanımeli sarardı bedenimi
Sen dağlardın gözlerimi, kalbimi, yüreğimi
Sen; Sen Canımıniçi...

Seni taıdığım gün;
Mutluydum; hemde dünyanın en mutlu insanı
Yıkılmaz dağım derdim
Çınardım, dalları yedi cihana bedel
Her gün yaprak yaprak açar
Ve üzerine yazardım
Seni Seviyorum Birtanem...

Seni tanıdığım gün,
Her güneşin doğuşunda,
Sen doğardın dünyama
Çiçekler Sen açar,
Sen kokardı dünyam.
Geceyi Senin hasretinle boyardım
Sen Doyumsuzum, benim Sonsuzum...

Seni tanıdığım gün,
Ve Seni kaybettiğim gün
Ne güneş bir daha doğdu
Ne bulutlar beni getirdi Sana
Gökkuşağını çalmışlar ve gülleri soldurmuşlar
Acılar bedenimi sararken
Tam şuramdan; can evimden vurmuşlar...

Senin olsun; mutluluğum sadece Senin
Hüzünlerim ve Sevdam bırak bende kalsın
Gönlümün avuntusudur aslında
Böyle başı boş,
Böyle virane
Böyle yağmurlu karanlıklar....!