Seni sevmeseydim Şiiri - Murat Ülkü

Seni sevmeseydim, bilmezdim gerçekten
Gözlerimde duran bu tükenmez uzakları

Her veda sonrası o yurtsuzluğun gölgesini,
Dipsiz bir kuyuda bekleyen sızının sesini,
Gönül denen yeri nasıl da kor gibi yaktığın...
Uzaklık ne demek, nerden bilirdim ben?

Seni sevmeseydim, öğrenemezdim hiç
O dağlara taşlara vuran sessiz sabretmeyi

Acemi bir kalbin demir dövmesini,
Sessizliğin dildeki en büyük yeminini,
Her geçen saatin asırlar sürmesini...
Sabrın gücü ne ki, nerden bilirdim ben?

Seni sevmeseydim, tanımazdım öyle
O masal bitimi gelen o soğuk yokluğu

Yarım kalmış bir şarkının notası gibi donuk,
Tutunacak dalın elden uçması gibi buruk,
Yaşanan ne varsa silinmesi gibi soluk...
Yokluğun ağırlığı, nerden bilirdim ben?

Seni sevmeseydim, beklemezdim asla
Camlarda gölgeyi, o körpe beklemeyi

Gelecek bir sesten medet umulmazdı,
Kırık bir sandalda fırtına böyle dinmezdi,
Mevsimler içimde böyle dönmezdi...
Beklemenin anlamı, nerden bilirdim ben?

Ve seni sevmeseydim, yanmazdı ruhum
Bu dinmeyen sızım, bu derin ÖZLEMİ'N ATEŞİNİ

Göğsümde kuş gibi çırpınan bu telaşı,
Yüzümde gizlenen o yağmurlu yaşı,
Kalbimdeki adını, tek tek her karışı...
Özlemenin nehir olup aktığını,
Bu aşkın beni ben yaptığını, nerden bilirdim ben?

Seni sevmeseydim, tatmazdı dilim
Bu tatlı acıyı, içten hüzünlenmeyi

Şarkıların bende bıraktığı o yakıcı izi,
Gecenin perdesiz, sessiz yüzünü,
İçimde taşıdığım o gizli sözünü...
Hüzün denen rüzgar, nerden eserdi ben?

Seni sevmeseydim, ne diye arardım
Bu yorgun yolda o yıldızdan umudu

En dibe vursam da tutan o eli,
Her şeye rağmen 'elbet bir gün' seli,
Gönlümün kışına gelen o ilki...
Umudun sığınağı, nerden bilirdim ben?

Seni sevmeseydim, anlamazdım ki
O sıradan hayatın gizli değerini

Küçük bir tebessümün büyük anlamını,
Bir fincan çayın ruhumu sarmasını,
Seninle geçen her ânın tek kalmasını...
Yaşamanın sırrı, nerden bilirdim ben?

Ve seni sevmeseydim, ruhum görmezdi
O kalpte gizlenen MASUM SAFLIĞI

Kötülük ne kadar büyürse büyüsün,
İyiliğin her şeye rağmen bir fidan sürdüğünü,
Bir bakışın bütün kışları çözdüğünü...
Aşkın bende bıraktığı izi,
Bu tertemiz duyguyu, nerden bilirdim ben?

Seni sevmeseydim, bilmezdim asla
İçimdeki sesi, o derin FARKINDALIĞI

Her düşüşün ardındaki kalkış gücünü,
Yalnızlıkta bile var olan o özü,
Kendimle ettiğim o dilsiz sözü...
Kendine dönüş ne ki, nerden bilirdim ben?

Seni sevmeseydim, farkına varmazdım
O en derinlerde saklı BİLİNMEZ KORKUNUN

Sana bir şey olur diye titreyen kalbi,
Kaybetme endişesi denen o ağır darbeyi,
Mutluluk anının bile taşıdığı o neyi...
Korkunun böylesi, nerden bilirdim ben?

Seni sevmeseydim, yaşamazdım böyle
O küçücük şeyden doğan sonsuz ŞÜKRÜ

Güneşin doğuşunu bir mucize saymayı,
Ekmekteki bereketi, candaki payı,
Senin varlığının verdiği o hayatı...
Şükretmek ne güzel, nerden bilirdim ben?

Ve seni sevmeseydim, ne diye arardım
Bu boşlukta bir tek YÜCE ANLAMI

Hayatın döngüsünde yanan o ışığı,
Zamanın ötesine geçen o yazıyı,
Bütün bu telaşın tek ve kutsal izi...
Anlam denen sonsuzluğu,
Ruhumdaki bu huzuru, şimdi daha iyi biliyorum!