Seni Sevmelerim Şiiri - Sadık Toraman

Seni sabahın ilk ışıklarında başlıyorum sevmeye
Gecenin kendini güneşe teslim ettiği anda seviyorum
Dağların çığlıklarında açan ilk çiçeklerin kokusunda seviyorum
Toprağa basan yaşlı ayakların bıraktığı izde seviyorum
Dünyanın insanı hayran bırakan mekanizmasında seviyorum
Ay ışığının yaprakları uyandıran büyüsünde seviyorum
Kar tanesini gören güneşin gözlerinde seviyorum
Hiçbir bilmediğim bir ezginin güzelliğinde seviyorum
Bitmek tükenmek bilmeyen ırmakların çıkardığı seslerde seviyorum
Bir ağacın köküne verdiği öz hayat suyunda seviyorum
Dalda hüzünle ötüşen kuşun anlaşılamayan haykırışında seviyorum
Adı bile konulmamış keşfedilmeyi bekleyen ne kadar güzellik varsa onlarda seviyorum
Gökyüzünde ismi bilinmeyen cisimlerin gezegenlerin varlığında seviyorum
Hışırdayan sonbahar yaprağının sarılığında seviyorum
Bir karıncanın yükünü taşıyabilme gücünde seviyorum
Atların hırçın sesindeki gizemde seviyorum
Gözleri görmeyen ama hayatı çıplak gözlerle görenin gözünde seviyorum
Aşkı âşık olandan aşkın ta kendisine fısıldayan ruhun hissetmesinde seviyorum
Yalnızlığı unutan unutturan varlığın içindeki nefes te seviyorum
Durmadan koşma isteğiyle tutuşan her canlının kalbinde seviyorum
Rıhtım da kendi dalgalarını okşayan denizlerin okyanusların dilinde seviyorum
Bir dine değil her dine inanan ve saygı duyan beyinlerde seviyorum
Bir çocuğun istediğinin verilmesi anındaki sevinciyle seviyorum
Nefesini yırtarcasına aşkını haykırmış haykıran ve haykıracak her yürekte seviyorum
Korkmadan yasaklar bilmeden utanmadan çekinmeden her an sarılabilen bedenlerde seviyorum
Duvarlarda yıllarca asılı duran tozlu resimlerin tabloların bir çivideki dansı gibi seviyorum
Yağmur yağdığında toprak kokusunu bilen koklayan romantik anlarda seviyorum
Mum ışığının aşka semah dönercesine aşığı aptal eden izlemesinde seviyorum
Dünyaya gözlerini açan ismi konulmamış her çocuğun isim arayışında seviyorum
Yolunu kaybetmiş gezginin her adres benimdir deyişinde seviyorum
Acının dem tuttuğu isli bardakların yudumlanmasında seviyorum
Gözlerden uzak kendi halinde yaşayan bilgelerin sırrında seviyorum
Işık saçan karlı kış gecelerinin tozpembe renginde seviyorum
Kendini herkese ve her şeyden gizlemiş ilkleri yaşayan bir yürekte seviyorum
Dahası anlatılamayan yazılamayan ama içinde durmadan kaynayan ateş olanda seviyorum
Sevince ölürcesine seven ve sevilenler gibi seviyorum
Kahrını içine değil sevdiğinin yüreğinde söndürenler gibi seviyorum
Ayrı geçen zamanı sevgiden sayan sabır öğrenen beyinlerde seviyorum
Tükenmek bilmeyen umuduna umut bağlayanların umudunda seviyorum
Rüzgârın süpürdüğü sokaklardaki yığınların tuhaflığında seviyorum
Ateşin közünden ayrılmak istemezcesine küllenen külünde seviyorum
Rüyaların dilinin bilinmezliğinde seviyorum
Odaların boşluğundaki sayıklamalarda seviyorum

İçime ezgi okuyan kadına gülcan,a