Seni Sevmekten Öldüm Ben

Yüreğimde dağlar büyür, taş kesilir,
Gözlerimde umut susar, yaş kesilir.
Bir masaldı ellerinden düşen kader,
Seni sevmekten öldüm ben.

Ne gün biter ne gece gelir bu kalbe,
Sözlerin kanar, bir hançer saplı halde.
Kim sorarsa adını, içim susar hep,
Seni sevmekten öldüm ben.

Mevsim döner, kuşlar uçar, ben kaybolmam,
Hangi yola varsam, senden gayrı olmam.
Yollar biter, bu sevda bitmez, durmam,
Seni sevmekten öldüm ben.

Ağustos güneşi gibi yakar sözün,
Ne yağmur serinletir ne de özrün.
Gölge olur hatıran, peşinden süzülür,
Seni sevmekten öldüm ben.

Kimsesiz bir sahil gibi yalnız kaldım,
Deniz mavi değil artık, siyahtayım.
Her dalga vurdukça içime, sustayım,
Seni sevmekten öldüm ben.

Ruhumda bir yıkıntı, ne iz kalır,
Ne el değen bir yüzeyde temiz kalır.
Dilimde "ah" yankılanır, sessiz kalır,
Seni sevmekten öldüm ben.

Sen yokken bile sevdan başucumdaydı,
Geceler boyu aşkın avucumdaydı.
Sonsuz bir yangınla ruhum yanmaktaydı,
Seni sevmekten öldüm ben.

Adını her anışımda kor ateşim,
Sönmedi, gölgene yetti bu sevişim.
Gözlerim yarına değil, geçmişe işim,
Seni sevmekten öldüm ben.

Ne ayrılık, ne vuslat ilaç olurmuş,
Gör ki, kalbim kendinden uzak dururmuş.
Her aşk kendi celladını bulurmuş,
Seni sevmekten öldüm ben.

Bir dua gibi yükselir sana sevdam,
Gökyüzüne kazınır sonsuz feryadım.
Bir yıldız düşer karanlıkta her akşam,
Seni sevmekten öldüm ben.

Ömrümden ne kaldıysa senin olsun,
Bir hayalden düşenler yine dolsun.
Gözyaşım sana vuslatla son bulsun,
Seni sevmekten öldüm ben.