Sevmelerim vardı kendime sakladığım. Kendi kurduğum yüksek kaleli duygu kentimin hükümdarıydı. Her sabah aşkın tenine fakir giysilerimi geçirip, gönlümün kaya çiçekleri ile dolu gururlu patikasında gezintiye çıkardım. Yamalı sevdaları gönlümün dehlizlerine gömüp, umutla ellerine tutunurdum.
Sözcükleri kaybolmuş kitap cümlelerinin anlattıkları olurdum bazen, bazen de kangrenli gecelerin kâbusu. Ansızın patlayan bir fırtına olursun, limanında hasara uğrarım, gözlerinin koylarında saklanırım. Bazen baharda dans eden rüzgâr, bazen de yüzüme, elime düşen kar olursun.
Dokunmaların üşütmez beni. Isısını kaybetmiş güneşin fersiz ışıkları gibi sararken ağrının ilacının aşk olduğunu anlarım. İnce bir sızı sol yanımdan yükselir, nefesim kesilir boğulurum. Sararmış ömrümün son nefesleri hırıltıyla ortalığı inletir.
Derin girdaplarda çoğalırım, yaralarım büyür dilim ise lal olur söylemez acıların kaynağını. Açılan derin yaralarıma umut tohumlarını ekip tutkularla sularım. Her fidan aşk, her dal sevdaya ulaşır. Ölüm denizlerinde hicran ağıtları yakılır ölüler üzerine. Bu figanlarda çevir üzerime güneşlerini, bırak yaralarım kutlansın, dökülsün parça parça sen nefesin içime dolarken ben varlığınla yanayım.
Saati mi şaşırdı bu hıyar?
Gerçi hiç saati olmadı ama
En azından birine sorar.
Cebimde bir lira desen yok,
