Seni sevmek Şiiri - Tamer Arabacı

Adını sustum.
Konuşmayı unuturken
Hayalim oldun.
Hasretimi avuttum.
Açtığın yara,
Kanıyor hala.
O kabuk bağladı
Ben soydum.
Sessizliğin acırken,
Düş oldun.
Adımı unuttum.

Ben sevmeyi
Yokluğunda buldum.
Sahiller düştü payıma
Sonuma yürüdüğüm.
Ve karanlığı gecelerin,
Anılara büründüğüm.
Sevmekle başladı.
Çok sevdim.
Ve sevdiğimden oldum.
Dert oldun
Hayat oldun
Sevdam oldun.
Ve feryadım…
Çaresizliği duydum.

Kızıl akşamların yalnızlığında
Defalarca aşık oldum.
Üzerime sinen kokusu gecelerin
Her saat başı birer doz
Karanlığı yokluğunla yuttum.
An oldu
Adını sustum.
An oldu ruhumdan vuruldum.
Ateşi hasretin kavururken,
Yalanım oldun.
Şarkılarım oldun.
Ve şiirlerim.
Sen var oldukça
Ben benden oldum.
Sonra boşluk oldu.
Şehrin ışıkları
Karanlığında boğuldu.
Korktum.
Sensiz kalmanın hiçliği
Hiç olmanın nefessizliği.
Yoruldum.
Olmayan sabahlardan,
Çıkmayan yollardan,
Gelmeyen baharlardan,
Vuslatlardan soğudum.
Hiç bilmediğin,
Asla bilmeyeceğin,
Nasırlaşmış bir gerçeğin
Üzerimde ağırlığı
Nöbetini tutmuşluğun.
Ben ölmeyi,
Sevgisizliğinde buldum.

Laf aramızda kalsın,
Mutluyum.
Nedensiz ama garip şekilde
Huzurluyum.
Belki tüm varlığıyla
Var olanı sana bıraktım.
Özleminden çaresizlikler birikti.
Deliliğe vurdum.
Gece yangınlarımdan
Yeni güne yeniden doğdum.
Her sonunda yolların,
Sınırların bitiminde
Kapatıp gözlerimi
Elim bağrımda,
Seni yüreğime sordum.
Hala… Ama hala seviyor muyum?
Nedensiz,
Şekilsiz,
Şartsız,
Kuralsız.
Her şeye rağmen,
İstiyor muyum?
Adını sustum.
Sevdanı konuşurken.
Sevdamın hakkı bu!
Gittiği yere kadar sevmek seni.
Nihayeti böyle oldu yine.
Sen düştün dilime
Adımı unuttum.