Seni Sevmek... Şiiri - Betül Menteş

Seni sevmek,
Seni sevebilmek…

Seni sevmek zormuş.
Anladım…
Meşakkati büyükmüş aşkının.
Adresi girdap,
İsmi muammaymış sevdanın…

Seni sevmek zamansız geldi kalbime.
Girizgâhı olmadı yüreğime vuran nağmelerinin.
Ben, emre âmâde yaşarken sevgimi,
Sen, âmir oldun; sürdün uzak diyarlara ruhumu…

Seni sevmek acı çaldı dilime.
Ben, bal tadında kelamlarla karşılarken seni,
Sen, ağulara saldın tadından nasibini almamış gönlümü.
Kavruldu dudaklarım…
O vakit gördüm;
Dudaktan kalbe akıp; kül oldu duygularım…

Seni sevmek vurgun oldu ruhuma.
Geniş zamanlara konduramadığım hasretinin,
Kenar süsü oldu yokluğun…
Ben, gönlümün kabıma sığdıramazken seni,
Sen, bir fincan mutluluğu çok gördün hatrıma…

Seni sevmek yorgun geldi çocukluğuma.
Hevesi kursağıma değdirmeden çekti ellerin ümitleri.
Gözlerinde yeşil bir uçurtma hayal ederken,
Sen sonsuz kaydıraklardan aşağı bıraktın,
Canı sana tâbi bu bîcan bedenimi…
Pamuk yumuşaklığında, şeker tadında bir nişâneydi gülüşün.
Gönül salıncağın, kaldıramadı sevdamın ağırlığını.
Ben, ayrılığının saklambacında koşarken nefessiz,
Yokluğun sobeledi en ıssız köşelerde ansız…

Seni sevmek kin saldı fikrime.
Sıcak yaz akşamlarının senli yortusu,
Yokluğunun ayazı oldu sensziliğin derin kuytusu…
Gözlerim daha bir sağanak şimdilerde,
Ben sana değil sevgili,
Sensizliğe ağlıyorum…
Haddim haddini aşıyor umursuzca.
Şer kelamlar dökülüyor dilimden,
Dil söylüyor ne çare!
Söylüyor söylemesine de ya gönül sevgili?
Gönül dile galebe gelemiyor sensiz.
Mağlubiyeti oluyor edebimin,
Yokluğunun sahasında kinimle kapıştığı anlarda…

Seni sevmek ağıtlar yaktırdı ömrüme.
Düğüm oluyor nicedir dizeler boğazımda.
İçimde kopan fırtınalar,
Sıkı bir felakete davet veriyor…
Ben, davetsiz sevdim seni,
Tanrı misafiri oldum mühürlü kalbine.
Sen,
Sen, kabul görmedin; eli kolu aşkla gelen,
Bu bîçâre konuğu…

Seni sevmek ikrar verdi hâlime.
Tekrarım oldu senden son kez duyduklarım,
Günüm bir öncekinin aynı oldu yalnızlığının hükmünde.
Ahvâlim hâdis dinlemez oldu,
Edebi rafa kaldırdı yokluğun…
Haykırışım oldu sevgili,
Sessiz çığlıklarım oldu,
Durmadan akan; lâkin hiç dolmayan vâdelerim oldu seni sevmek…

Seni sevmek,
Seni sevebilmek…

Ah, sevgili
Seni sevebilmek seni!

Ezberbozan oldu,seni sevmek.
Gecenin ardından beklenen,
Gün oldu seni sevmek.
Yitik bir aşkın hikayesine adanan,
Bir türlü bitmek bilmeyen,
Zarfsız, pulsuz bir mektup oldu seni sevmek.
Küçük bir çocuğun dilinde şeker,
Fakir bir kızın elinde ekmek,
Nemli bir çift gözün yüreğine ilmek oldu seni sevmek…

Seni sevmek,sonsuz oldu.
Çaresizliğim oldu,
Alınyazım oldu kader defterimde…
Seni sevmek kağıda üzgün,
Kaleme sürgün oldu,
Bitimsiz tümceler oldu,
Dargın akşamların solgun yüzü oldu seni sevmek…

Ah, sevgili!
Seni sevmek…

Sana hasret yorgun bir yüreğin,
Miktarını kestiremediği ömründe,
Hüzünlerin bayrak diktiği,
Milâdı oldu! ...