Seni Sevmek Şiiri - İsa Yazıcı

Bir gün duygular,
Boş gelir insana.
O gün yıkılmış,
Kurumuşsundur!
Ne günlergeçti,
Geçiyor hala...
Kendime bakıyorum,
Bir kuyunun dibindeyim.
Kuyuya bakan çok,
Taş atan çok,
Sen yalnız varsın,
Benim içinde.
Bir yerde,
Aramaya doyamadığım sen.
Şimdi nerdesin bilinmez.
Göz yaşlarım,
Soluk gözlerimde.
Neden başımda
Dönüp dövünen
Dalgalar var?
Kurumuş bir dalım,
Açmiyor yapraklarım.
Etrafımı sarıyor,
Senin adın.
Bir yolculuk senin adın.
Dönmeyen bir kimse,
Olmanı istemiyorum.
Soluk alıp verircesine,
Nerde kaldı o günlerim?
Yetiyor bana bu işkence.
Nerde olduğu belirsiz karanlığa,
Görmeden yürürüm.
Yalnızımdır; çok yalnız!
Gecenin olmadığı yerde,
Aynalar her yanda,
Sorulmaya değer yok.
Gitmiyor senin hayalin,
Gözümün önünden.
Bitmişliğim aynasıyım.
Kurulu bir düzen,
Düzende sayamadığım,
Maceralarım...
Nerde olduğu bilinmeyenben;
Düşmeye her an hazırım,
Yalnızlığa...
Bir bir seçemediğim nesneler,
Dünyamda paramparça.
Götürüyor dualar beni,
Asırlara...
Ne olduğu belirsiz,
Yalnızlığa...
Sen acı veriyorsun bana,
Uzakta kaldıkça...
Sana dileniyorum
Susuzluğumu gidermek için;
Senden su istiyorum.
Suyu doyasıya, kana kana
içiyorum.