Seni Sevmek / 2 Şiiri - Yavuz Doğan

- Bir kibrit aleviyle kenti ateşe verip
Yangınlar ortasında donmaktır seni sevmek…-

Seni sevmek, ateşe kor taşıyan çıranın
Bir kardelen hüznüyle buz tutup yanmasıdır.
Çoktan uykuya dalmış eski bir hatıranın
Bir ney fısıltısıyla tekrar uyanmasıdır.

Seni sevmek, “ol” denen anda arafta kalmak
Kalûbelâdan beri can bilmek nefesini.
Cennet hangi yandaysa diğer tarafta kalmak
Cehennemde yanarken ödül saymak sesini.

Seni sevmek, her gece gurbeti yudumlayıp
Annesine kavuşan bir çocuk çığlığıdır.
Kirpiklerinden sızan şerbeti yudumlayıp
Damlaya teslim olmuş denizin sığlığıdır.

Seni sevmek, bir kavmin göçünden vazgeçmesi
Dizlerinin dibinde kalması on beş asır.
Meleklerin avcuma konup zemzem içmesi
Tek kişilik bir efsun, hiç dillenmemiş bir sır.

Seni sevmek, gecenin yakamoz sarhoşluğu
Yıldızların denizle imzalanmış aktidir.
Umudu müjdeleyen tan yerinin loşluğu
Bir sabah ezanına sığmış huzur vaktidir.

Seni sevmek, güneşe vurgun şafak zamanı
Gözlerimi okşayan ufuk çizgisi bazen.
Bazen tövbekâr bir düş, bazen nifak zamanı
Bir sarhoşu ağlatan sevda ezgisi bazen.

Seni sevmek, aynada gördüğüm yüze bakıp
Kudretini yeniden anlamak Yaradan’ın.
Kimliğimi sahipsiz bir yetime bırakıp
Yelkovan suretiyle sahibi olmak anın.

Seni sevmek, şairin şiire doymaması
İsmini her bakışa yazmak istemesidir.
Yitirdiği yılları toprağa koymaması
Mezarını gönlüne kazmak istemesidir...