Seni Seviyorum Demesen Şiiri - Oktay Sarı

aydınlığınla gel içime
karanlıkları silen bakışlarınla gel
hayat oyalı nakışlarınla gel
ve gir kalbimin titrediği uykularıma
örtünüp kapanmadan evvel
ellerimi ellerinin arasına al
dudaklarımda bir masalı bul
kimyan kimyama karıştıkca
toprağın koynundaki sıcaklığı duyacaksın
gerçekten sevmek ne imiş anlayacaksın
önce garip süzülüş durgunluğudur
olan biten her şey unutulmuşdur
mezarlara sokulmuş hayat bulaşmaları
sesini yitirmiş ağıtlarda dirilecek
dünyada gördüklerine benzer bir didişme olsa bile aralık
sığındıkca kendi oluşumunun nabzını duyacaksın
çıldırmaya kalkan baş sığınış serenomu
yazgısız örme faslının yavaş intikalinde
detay algı boşluğuna ulaşacaksın
herşey içeride hızlı anlaşır
şu dışarda maddelere yer etmiş ağırlıklar
zıtlıkların bireyselleşme kesişmesidir
onun içindir ki bütünleşmenin
bir kuyuya doldurulmuş
çürütülmüş ve birleştirilmiş pıhtılar olduğunu
bilinirin üstünde bir bilinmezlik tanımlar
duygu sivrildikce en çok sevdiğin şeyin şekline bürünürsün
yokluğunun kaydettiği duygu patlamaları
bir yerde kanattığın göz yaşlarına secde durur
arş yıkılır
ufuklar yankılanır
iki damla yeter cennetin kapılarına
bozguna uğramış günahlar sıfırlanır
bölünmüş yürekleri tanır allah
çocuk gözlerini bilir
ağlayan bütün yağmurlar
sonsuzluğa iletilir

şimdi geldik hatıralarıma
ayaklarını nehirlerime sok
parmaklarına değen dere taşlarının
dağ göllerinde uyumuş balıklarının
yumuşak gürültüsünü dinleyeceksin
kıskanıp bu aşk masalını
ufuklardan ufuklara bir şarkı söyleyeceksin
sakın incinme
ve gir içime
bütün ağaçlar çocuk
çocuklar ağaç olacak
çekince ayaklarını sudan
bahara tapan gövdeler kaybolacak
işte göç sonrası şehir manzaraları
maddeyi işleyen kalabalık karartılar
bir köşesinden bir köşesine
hayatı ucuz satan sahte tanrılar
bildiğin için söylüyorum
sakın inme
içerimdesin
çıkaramam seni aydınlıklara
içimde parçalanmış biçimdesin
yol al damlara
apartmanlara selam ver
kaybolduğun bir acının ortasında
kanatlarına çarpıp geçen şehir gölgelerini hatırla
güneşi paylaştığımız satıhları
betonları boyayan neşeyi
ve üstümüzden bir türlü kalkmayan ateşi hatırla
yine yeniden birlikte ölebilirmiyiz bilmiyorum
öyle ucsuz bucaksız ki ses tellerime düşen sayık
seni terk edeceğimden korkarım
ben alışmanın bam teline basarken
başımın üstünden uçup gitmişti aydınlığın
şimdi bu mendebur karanlıkta
seni çıkartsam gün ışığına
kanatların filizlense
uçup gitsen
boğulup kalırdım oracıkta
seni seviyorum demesen