Seni Seviyorum can.... Şiiri - Ömer Koç

Seni tanıdığımda;
seni bende,
beni de sende bulmuştum,
ikimizin elinde de
iki büyük yangından arta kalan küller vardı,
birbirimizi o kadar iyi anlıyorduk ki,
o külleri sen bana,
ben de sana doğru savurarak
kurtulmaya çalışıyorduk,

Sana o kadar çok alışmıştım ki,
geceleri seni düşünüp yatıyor,
sabah gün doğmadan uyanıyor,
güneşin doğuşunu seni bekler gibi bekliyordum,
güneş yavaş yavaş doğarken senin gülüşün,
şehri aydınlatırken o ışıl ışıl bakışların,
etrafı saran sıcaklığı senin
o sımsıcak yüreğinmiş gibi
seyre dalıyordum...
Alışmıştım sana ey can;
nefes gibi,
su gibi,
toprak gibi,
kan gibi,
can gibi! ! !

Tam sen çıktın,artık sen varsın derken,
hasretine yanmak mı vardı can,
tam içime doğan güneşi bulmuşken,
karanlığa hapsolmak mı vardı can!

Şimdi gidersen bilmediğim uzaklara,
bırakırsan beni küllerimle baş başa ne yaparım,
nerelere giderim kimlere derdimi söylerim can...

En çok ta neye kızıyorum biliyor musun,
sana gitme diyemeyişime,
sana sensiz olamam diyemeyişime,
dilimin lal oluşuna,
dizlerimin tutmaz oluşuna
ve
gücümün yetmeyişine...
Hayır can hayır!
gideceğinden değil bunca sözüm!
gittiğin yerden geri dönmeyeceğini düşünüşümden...
Her seferinde bağlanmayacaksın hiç bir şeye,
sahiplenmeyceksin zerre kadar derken...
affet beni can! bağlandım,
ki bırak zerre kadar bağlanmayı,
bütün kalbimle,
hissederek ve severek bağlandım,
affet can!

Daha gitmeden canım acıyor,
gidişine bu yürek dayanır mı bilmiyorum,
belki ağlarım,
belki kanarım
ve
belki yanarım ey can!

Ama biliyorum ki gideceksin,
uzunca bir yola düşeceksin,
senden son dileğimi istiyorum ey can!

sadece söz ver söz ver geri döneceksin,
beni ıssızlığa terketmeyeceksin,
karanlık gecelerimin en dipsiz kuyularına
beni tekrar göndermeyeceksin
söz ver
söz ver ey can!
Unutma ey can unutma,
her gün tan vaktinde
seninle olacağım
ve
her güneşin doğuşunu
seni bekler gibi bekleyeceğim...

Şimdi git ey can git,
ama geri dön,
güne doğan güneş gibi
tüm şehrimi aydınlatarak dön...

Seni Seviyorum can....