Seni Seviyorum Şiiri - Şaban Durmaz

Bugün şöyle uzansam karşında bir koltuğa
İki kadeh viski olsa iki dal da sigara
Hani pek öyle Freud'un koltuğu da sayılmaz ama
Yine de bu canım viski neler anlattırmaz ki insana?

Sen de şöyle çeksen koltuğu yakınıma
Bir nefes alsan sigarandan bir yudum viski de ağzına
Ben seyre dalsam ıslak dudaklarını bir yaz öğlesi
Sertleşse günahlığım genzini yakan sert viski gibi

Hani sen böyle Zeitgeist dersin bakarsın uzaklara
Aklındadır Hegel ya da hüzünlü bir aforizma
Sonra bunalırsın Crop'unu esnetirsin hani
İşte öyle insen derinlerime gevşetsen beni

Bir yaz akşamüstüdür bir serinlik eser caddeye
Açıp pencereyi bakarsın İstiklal'e
Ben gelince de kucaklarsın oyuncak bir ayıcığı
sever gibi
İşte şimdi atlasan kucağıma ten bulsa teni

Boşuna söylüyorum seni seviyorum sözünü
Güzelliğinde kayboluyor fısıltılarım
İşte dudaklarımda yasaklarımda kasıklarımda dudağın
İsterim hiç geçmesin sıcaklığım koynundan
Söyle ne kadar yaşayabilir ki aşksız insan?