Seni severken sevdim yaşamayı..

Seni severken sevdim yaşamayı.
Her biten günün gecesinde huzurum,
yeni doğan her günle yaşama sevincim oldun.

Gözlerini sevdim,
hüzünlü bakarken de gülerken de.
Çünkü masumiyetimdi onlar benim..
Ve sen yine bakarken gözlerimin içine,
tuttum ellerini.
Bir öpücük oldular, düştüler kalbime..

Ahh.. Başını her yasladığında sevdim
kalbimin atışlarını.
Bana sarıldığın zamanlarda -denizin balıklarını
sarması gibi mavi mavi, dalga dalga, köpük köpük-
var olmamı hissetmemi sevdim..

Sen uçsuz bucaksız bir tarlada
tek bir gelinciktin benim için.
Sana doğru nefes nefese, ölürcesine
koşmamı sevdim..
Çünkü ne toprak yağmuru, ne gece güneşi,
ne de bir kuş özgür olmayı isteyemezdi
seni istediğim kadar..

Umut dolu bir öğle vakti
kanat çırpan kuşların sesiyle
doldun kalbime.
Ve bense, her gülümsediğimde
yüzümden yayılan sımsıcak neşem olmanı sevdim..

Sen,
upuzun gecelerde başlayıp da
söylemeyi bitiremediğim şarkım..
Sen,
anlatmayı bir türlü bilemediğim
en son hikayem..

Ben seninle yaşamayı sevdim,
ay ışığında bir yolda yürürken..