Seni Seven Öldü Şiiri - Mucize Şiirler

Seni Seven Öldü

Seni seven öldü…
Kimseler bilmeden, adını haykıramadan,
Gözlerinde boğulup, suskun gecelerde
Sadece seni beklerken… öldü.

Seni seven öldü…
Kırık bir duala, titrek bir nefesle.
Her seni düşündüğünde biraz daha eksilerek,
Bir gülüşün hayaliyle avunup… tükendi.

Seni seven öldü…
Sen başka kollarda üşümeyi seçerken,
O, yokluğuna sarılarak ısındı.
Bir adım bekledi senden,
Ama sen… göz göze bile gelmedin onunla.

Seni seven öldü…
Sözlerinden bir umut çıkarmaya çalışırken,
Her sessizliğinde bin kere yıkıldı içinden.
Ve yine de sana küsemedi…
Sevmenin en masum, en yaralı halini taşıyarak öldü.

Seni seven öldü…
Kalbinde bir mezar kazdı senin için.
Ne adın silindi, ne yüzün unutuldu.
Her sabah bir “belki”yle uyanıp,
Her gece “yok artık” diyerek gözlerini kapadı.

Seni seven öldü…
Ve sen bunu hiç bilmedin.
Çünkü sen, hep sevenin yanında olacağını sandın.
Oysa bazen… en çok seven gider önce.
Sessizce, iz bırakmadan, ama kalbinden asla çıkmadan…

Seni seven öldü…
Ama hâlâ yaşıyor o bakışta, o anıda, o şiirde.
Ve sen bir gün ansızın ağlarsan,
Bil ki içinden geçen o acı,
Seni bir ömür susarak sevenin yankısıdır…

SÖZ : Mucize