Cocuklugum deniz mavisi sahillerde
üc katli bir apartmanda
bilyeler arasinda kovalamaca oynamakla basladi
deniz mavisi esintilerden kalkip
boyumuza kadar gelen beyaz kardan adamlar
arasina girmekle devam etti
ilk büyük darbeyi tam onkisinde hisseti bu kucuk kalbim
dünya yüzeyinde sevdigim tek varligi
meleklerle yolladim mavi beyaz bulutlara
kapattim günlerce kendimi insanlara
gülmeyi unuttum aglamakdan kendimi dagittim
zamana biraktim acilarin en büyügünü
ve dagildi cebimdekibilyelerim
dünyanin bilmedigim adreslerine
tam adam gibi 17 yedimde sevdim
ismini öyle bir kalbime yazdim ki
bedenimi alsa ecel anca kapanir actigim yara
her günümde o nu cektim nefes diye
her uyudugumda onu gördum rüyalarimda
bir yol ayriminda biraktim kendisini
yaptigim en büyük hataydi gencligimde
sevdigimi bile bile cikmak gurbet ele
kactim tam üc yil kendimden bile
birak konusmayi tas yaptim yüregimi
soguk gecelerin meze sofrasina
bildigim tek dua
ben den önce ugramasin ecel sana
dayanamam ben buna
aci cekmek bana mahsus
gülmek ise büyümüs ufakliklara
bekliyorum odamda
ne zaman gelecek sevdigimin yillar önce yazdigi
mektuplarin bana ait olan yapraklari diye
tam on iki yil gecti
adam gibi seveli..
bekliyorum canim seni
mezar tasimi dikene kadar ecel
ondan sonrasina karisamam,.,,,
belki ates belki melek olur
seni seven bu bedenim,,,,,,,,,,
Kayıt Tarihi : 17.2.2009 17:31:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!