Seni Sevebilmek Şiiri - Ahmet Tığlı

Seni sevebilmek;
Bir mahkûm gibi çaresiz
Mapusane duvarları kadar
Soğuk ve anlamsız,
Yaz ortasında güneşsiz ve yalnız...
Seni sevebilmek;
Gökyüzüne hasret
Yıldızları dökülmüş evren gibi
Boş ve ışıksız,
Katıksız bir sevdayı
Ölüme terkederek acımasız...
Seni sevebilmek;
Garip kuşlar gibi kanatsız
Kimsesizler yurdunda yapayalnız
Dalından koparılmış bir yaprak gibi
Savrulup tükenerek amaçsız...
İstediğin bu muydu sevgili?
Aşka aşk olalı böylesi bir pişmanlık
Yaşatarak...
İsterdim ki sevgili;
Gözlerimde derin bir mânâ gibi
Işıldayan sevgini yüreğime akıtarak
Yüreğimin kıvılcımlarını
Sevgi fişeği
gibi gökyüzüne fırlatarak
Şafakta kızıl güneş gibi yükselerek
Saçlarından yıldız toplamak isterdim.
Seni sevebilmek;
Karanlık bir gecede ayışıksız
Gözlerinin ışığıyla yürürdüm,
Ellerimde diyojen'in feneri
Ve sırtıma saplanacak bıçağa aldırmadan
Bir denklem gibi
Seni çözebilmek için ömrümü verirdim...

Ahmet TIĞLI 30.6.2014 (Sevgi Merdivenleri)