Seni Sensiz Yaşamak Şiiri - Teyfik Abanoz

Bu son kalemim
Bu son mısralarımdır ey sevgili
Senin anlayamadığın
Ve benim anlatamadığım
Aşkın son celsesi!
Gidiyorum...
Dur demezsin!
Ağlamazsın biliyorum.
Sevdinmi diye düşünmekten korkuyorum
Sakın sorma bana kendini...
Seni sana anlatamam
Sakın!
Nefesini çaldım dün gece dudaklarından,
Gidişimin hediyesi sol cebimde
Gülüşümü aynalara,
Gözyaşlarımı yastığıma,
Kokumu dolabıma,
Kalbimi saksılara sakladım...
Gidişimin hatırası...
Nereye neden demezsin,
Düşünmezsin gidişimin sarsıntılarını
Gitme demeni hiç beklemedim!
Gidiyorum...
Bir sabah mavileri kuçaklarım bir iskele başında
Bitiremem uçsuz mavileri
İçimde seni bitiremediğim gibi...
Bir sabah gözlerini kucaklarım kuşlarla,
Doğanın kucağında ağaçlardan otlardan.
Gözlerin benim ilkbaharımdı...
Bir sabah bir kabrin başında sabahlamış bulurum kendimi
Sen diye bir kabri kucaklarım!
Sabahlarım kollarında...
Bir sabah dayanamam,
Daralır,
Nefessiz kalırım belki,
Ölümün sesi çınlarken kulaklarımda
Sende bulurum kurtuluşu
Sol cebimden alırım nefesini
Nefesim olur nefesin.
Ne zaman nefessiz kalsam nefesin dolduruyor yüreğimi!
Bu son şiirim sevgili!
Seni, sensiz yaşamaya gidiyorum...
Sen, beni bensiz yaşayabilirimisin peki?
Aynaların karşısında gülmemi seyredebilirmisin saatlerce?
Yastığıma sarılırda gözyaşlarıma ortak olur musun?
Her sabah dolabımdan kokumu sürünürmüsün?
Saksıdaki kalbimi yeşertebilirmisin?
Gidiyorum ey sevgili...
Seni sensiz yaşamaya...
Sen beni benimle yaşayamadınki,
Beni bensiz yaşayasın!
Şimdi bensizsin bu şehirde...
Ben hiç sensiz kalmadımki!