Seni Sana Şiiri - Hakan Baş

Seni Sana
Giderken ben senden,
Seni sana,
Geceyi yıldızlara emanet ettim.

İçerken son sigaramı seher vaktinde,
Güneşi bulutlarda,
Seni o koca şehirde kaybettim.

Demlerken senden arta kalan hatırları,
Kendimi odama,
Seni yüreğime hapsettim.

Sustum geceler boyu ölürcesine,
Yalnızlığımı baş ucumda,
Seni solumda hissettim.

Çaresizliğin acısı sardığında,
Yine çareyi sende buldum.
Bir adım öteye bile gidemeyen gururumu,
Çocukça bir yüreğin eline tutuşturdum.

Kimsenin yüzüne bakamadım,
Sanma ki korkudan, utançtan,
Her baktığım yüzde seni buldum.

Kendime aradığım yurdu sende buldum
Gözlerinde huzur,
Sesinde hayat doluydum.
Seni İstanbul’a koydum,
İstanbul’u Fatih’e,
Seni sana emanet ettim.

Beni karanlığa ittin,
Güneşi sana, geceyi bana sakladım.
Huzuru, mutluluğu, bütün duaları sende buldum.

Hayatta oluşuna şükrettim,
Gözyaşında ağıt yaktım.
Attığın her adımda tedirgindim.
Güneşi bulutlarda,
Seni o koca şehirde kaybettim.

Bütün kötü huylarımı zindanlara hapsettim.
Geleceği baharlarda,
Seni kollarımda hayal ettim.

Bütün şiirlerimi sana yordum,
Sen ki ilham veren meleğim oldun.
Özneyi sana,
Yüklemi özneye emanet ettim.

Hasretini toprağa gömdüm,
Kendimi dört duvarda buldum,
Odamın duvarına seni,
Doğacak çocuğuma şimdiden adını koydum.

Sen benim hayata tutunduğum ellerim,
Kötü söz çıkmayan dilim oldun,
Adını dilime mühürledim.
Adını yüreğimde hissettim.

Giderken tek bir şey istedim,
Mutlu ol mutlu ol yeter ki dedim,
Her sabah senin için dualar ettim,
Güneşi bulutlarda,
Seni o koca şehirde kaybettim.

Giderken ben senden,
Seni sana,
Geceyi yıldızlara,
Bulutu semaya,
Ayı, samanyolunu, bütün gezegenleri boşluğa,
Yüreğini Allah’a emanet ettim…