Seni özlüyorum Şiiri - Türkay Gürlek

Yokluğun Bir kâbus gibi, uykusuz gecelerim de
Sis gibi çökünce üstü’me hasretin, Seni özlüyorum.
Halsizliği bir meziyet alışkanlığı, Yorgun bedenimde
Sensiz ligi Hissedince damarlarımda, Seni özlüyorum.

Yokluğun da özlediğimi zannediyordum seni,
Ne tuhaf tır ki kendimi kandırıp yanılmışım,
Ben yanımdayken özlemiş, yokluğunda yanmışım.
Hadi gel gecikme çimen gözlüm seni özlüyorum

Ne açılar yaşadım ama hepsini yendim
Bir sana bir de sensizliğe yenildim
Hayat veren Gülüşünü, sımsıcak nefesini
Saçlarımı okşayan ellerini tuhaf şefkatini
Hadi gel gecikme velhasıl seni özlüyorum.

Bir gün geleceğini bilerek beklemek
Tesellisidir gönlümün, bir ömür sürecek
Hiç düşünme ne halde olursam olayım.
Nasıl gelirsen gel, velhasıl gel, seni özlüyorum

Körpe yavrunun anasına sokuluşuyla,
Şevkatli Kollarımı açtım, yüreklice sokul
Başakların toprağa salındığı aheste
Seni bekliyorum, seni özlüyorum gülüm be
Türkay GÜRLEK
12/06/2005