Seni Özlerim. Şiiri - Kenan Kervan

Bir seyyah gibi peşinde ruhum,göç ettiğin yerlerde.
Bedenimse sesine hasret bu boş şehirde, seni özledim.
Bir yangın gibi büyürken yalnızlığın,
Beklerim biçare, elimde telefonum,
Çalmaz geceye kadar ama, genede beklerim.
Yorgun düşer bedenim,yenilir gözlerim.
Uyur kalırım odamın bir köşesinde,
Sessizce seni özlerim.

Denizin sessizliğini bölen martının çığlığı gibi
Susmuyor içimdeki isyanlar ve haykırışlar, çok özledim.
Herkez derken hala umudum var diye,
Ben koğuşunda idamı bekleyen mahkum gibi çaresiz.
Umutlarım tükense de, seni beklerim.
Gardiyan olurum içimdeki suçlulara.
Bastırıp içimdeki ayaklanmaları,
Kadere mahkum olup seni özlerim.

Yanında olmak dünyadaki en kıymetli şey herhalde.
O zenginliklerinle sabahlamayı özledim.
Ayrı kalmak ise ızdırab çekmek gibi.
Savaşlar çıkar hasretin ile umudum arasında.
Yüreğim kanlar içinde seni beklerim.
İlaçlar ararım acılarımı dindirmek için.
Hayaller çare olur amansız dertlerime,
Yaşaran gözlerle seni özlerim.

Gökyüzüm karanlık, şimşekler çakıyor bulutlarımda.
Oysa ben senin güneşinde ısınmayı özledim.
Özledikçe büyüyor, büyüdükçe öldürüyor sevgin.
Az sonra gene yağacak yağmurlar,
Islansam da iliklerime kadar, gene beklerim.
Çare bulamam şu zamansız yağmurlara bir türlü.
Boğulurum sessiz hıçkırıklarımda,
Gözlerimi siler gene seni özlerim.