Seni Özlemek Şiiri - Elif Tiftik

Günlerden pazar akşamı,
Sen varlığınla ruhumu demlerken,
Ben mum ışığında gölgeni arıyorum...
İçimdeki özlem; gün ışığı gibi,
Işıklarını denize sunan bir ışık...
Bunun varlığının verdiği huzur,
Çözümsüz sorulara çözüm arar gibi...
Okyanusun dibindeki gizli hazine sandığı.
Sanki bir midyenin en değerlisini taşıması gibi,
Yosunlar özenmiş gözlerine ki,
Bu kadar yeşiller...
Ve o, denizin alabildiğine maviliği;
İşte, sensin...
Uçsuz bucaksız okyanuslara uzanır ellerin...
Seninle gidilmemiş hiçbir yer,
Yaşanmamış hiçbir anı kalmasın istiyor insan...
Kalbini gördüğüm günden beri,
Hayatımdaki tek mavisin.
Büsbütün yok ediyor siyahları,
Varoluşun...
Issız, soğuk, sessiz sokakta,
Kar taneleri birer birer yerle buluşurken,
Hayal ediyorum kavuştuğumuzu...
Bazen diyorum bu ne özlem,
Hasreti kederinden daha derin.
''Özlemek'' aslında, sadece,
Bir kelimeyken,
Seni özlemeye tüm kelimelerimin,
Yetersiz kaldığı anlardayım.
Sana acziyetle boyun büküyor sözcüklerim.
Sevmek, içi boşaltılmış bir kavrama dönüşse de,
Seni sevmek, en büyüğü sevmelerin...