Seni Özlemek Bir Kış Ayazında

Seni özlemek, bir kış ayazında.
Herkes evlerine çekilmişken.
Gelmeyeceğini bilmek.
Fakat yolunu gözlemek uzaklardan.
Özlemenin en çaresiz hali olsa gerek,
Yanımda olsan bile,
Kavuşamayacağımı bilmek.
Uzaktan sevmenin bedeli mi uzaktan vazgeçmek?
Bu kadar alışmışken hayallerimdeki sana,
Bir de ayazındayken kışın,
Seni sevmekten,
Bin kat daha zormuş vazgeçmek.

Kalp de alışır akıl da,
Ya bu ruh?
Firakının hayalinde ürperirdi derinden.
Ona vuslatsızdır arzda istikbal desem,
O da beni terk eder mi?
Öte dünyada seni beklemeyi,
Benle yaşamaya tercih eder mi?

Yoksa ona da mı susayım,
O da mı bilmesin?
İçinde bir umut beslesin.
Belki bir gün,
Başka bir alemde,
Seninle el ele yürümeyi,
İstikbalde bir umut bellesin.

Evet, ona da söylememeliyim,
Bu afakta,
Ellerimizin buluşamayacağını.
Bir ihtimal var sansın.
Ve devam etsin ebediyen,
Seni özlemek, bir kış ayazında.
Herkes evlerine çekilmişken.