Seni özlemek Şiiri - Ümmühan Eroğlu

Ne yangınları harladım tan yerinin kızıllığında,
Sonbahar yaprakları süpürürken sokakları ve rüzgar okşuyorken saçlarını ,
Bir ezgide buluştuk asma gölgesinde yine

Tanıdık geldi köselelerinin sesi bir adamın
Başka birinin yaka düzeltişinde rast geldim sana.
Yine sakalları kızıla gözleri yeşile çalan ,
Sesi içimi ürpertsede kulağıma hoş gelen bir cadde sonunda ...
Oysa yetim olmak sadece babasız olmak değilmiş anladım.
Sensiz olmakmış... aynı bankta sensiz senli anılarla oturmakmış
Ahh göğsümün sol yanını yakan
Ahh göz pınarlarımda çağlayan
Gideli senelere küsüm günleri şaşırdım
Saat gözünün gönlüme dokunduğu
13:15 vapurunda hala
Ve ütüsüz bırakmıyorum kolalı gönleklerini
Yeleğinin düğmesi düşmüş dikmedim henüz
Elim dokunsa elimde kalıcak gibi.