Seni Özledim Şiiri - Mehmet Sabri Demirci

(BAHARIMA…)
Seni özledim,
Gözlerinde şenlenen kayıp çocukluğumu
Boynu bükük bıraktı yokluğun,
Teninin bahar kıskandıran kokusuna özlemim
İstanbul’u kıskandırıyor
Senden gayrı cennet cehennem bana...

Hangi martıya öykünsem
Kanatlarına değen rüzgarda saçlarını arıyorum
Gülüşünü arıyorum yamalı adımlarda buğulanan sarhoşluklarda.
Senin bana bıraktığın vefanın temiz yüzü
Tüm geçmişime rest çekercesine gözlerinde filizleniyor...
Sen uyurken ben
Sana duyulan hasretin karanlığında
Göz kırpıyorum yalancı-uzak yıldızlara…
Bu kendine terkedilmiş,
Kalabalığın yaralayan yalnızlığına kanayan şehir
Kelepçeliyor sana uzanan yolları
Bu yüzden hıncım köreltiyor ışıkları…
Yalnızlığıma senli öyküleri anlatıyorum
Tımarlar gibi acımı,
Yokluğuna kelime bulmak zor
Ki nasıl anlatılır bir okyanusun terlemesi
Ya da üşümesi sahranın…
Kelimelere felç indiriyor seni özlemenin tarifi…

Sesinle avunmak bazen gözyaşına maskelenen yağmur…
Yani saklamak gibi göz kapaklarının arkasında uykusuzluğu…
Ey ömrümün bayram sabahı,
Yüreğinde göveren çiçeklerin bahardır,
Açar kirpiklerimin gölgesinde…
Kaç sevda vardır ki adamı çocuklaştırırken büyüten?

Seni bekledim ben, daha sen çocukken aşka,
Ellerimde nasırlaşan acele bir yorgunlukla
Ama vazgeçmeden
İkrar vermişken hep aşkın mucizesine
İlk yaz meltemlerini kucaklayarak,
Saçlarına yakıştırarak umut türkülerini…
Geldin,
Acemi sevmelerinde emzirilen kayıt-dışı bir merhabayla,
Kapanmaz dediğim yaralarıma lokman oldun,
Öldüm derken dudaklarından içtim ab-ı hayatı,
Ölümsüzlüğe seni böyle severek doğdum…

Karanfil bahçemsin,
En güzel kırmızıyla çiçeklendiriyorsun hayallerimi,
Yarınlara çizdiğim resmin vazgeçilmezi,
Ne kadar sevilebiliyorsa insan,
Sınırı varsa eğer sevmenin,
Tüm namlı sevda neferleri,
İçimde kopan tufanda tek yağmur tanesi...
Anla işte sensiz olmuyor,
Özledim seni…