Seni Mi Beni Mi? Şiiri - Sibelgül Polat

Yaşayamadıklarım var içimde kalan,
Yaşayamadıklarım ve yaşayıp da pişman olduklarım.
Unutamadıklarım var bir de,
Unutamadıklarım...

Bir çiçeğim var benim;
Adı umut, unutamadıklarımdan beklediğim.
Her sabah sulamaya üşenmediğim,
Plastik bir çiçek bu.
Umutlarımdır işte bir türlü büyütemediğim.
Bir de siz söyleyin; ya içimde büyüttüklerim...

Beni savuran diyar diyar
Şımarık, umursamaz bir rüzgâr.
Ne fırtınalar var içimde ne sancılar.
Asıl içime atıp büyüttüklerimdir acılar.
Gecenin kabuslarında bana bunları yazdıranlar,
Önce kendi zehirlerinde yansınlar.
Ben sayfalarımla kendim yanarım...
Dillendirmek için herşeyi kâğıtlara
Ne kalemler tutar parmaklarım.
Tanık olur kâğıtlarım yaşlarıma,
Çünkü herbirini ak yüzlerine damlatırım...

Ama bu gece hepsini kirpiklerimde hapsettim.
Gözyaşlarımı bu gece bulutlara hediye ettim.
Belki senin de bir iki damla süzülür gözlerinden,
Kendiliğinden...
Ben düşerim aklına belki,
Sevgiden olmasa da nefretinden.
Yine geldin bu gece de aklıma sen;
Ama yârim sevgimden değil ki,
Seni silmeyi bu gece istediğimden.
Son izleri atmak için yüreğimden...

Beraberinde götürdüğün şeydi aydınlık
Fakat şimdi aydınlık bensiz sana hüzün...
Seni benden çok yaktı ayrılık,
Artık sevemezsin kimseyi büsbütün.
Kavuracak seni duyduğun pişmanlık.
Şimdi biraz da sen düşün;
Seni mi yoksa beni mi vurur yalnızlık...

(13.06.2010)