Seni Konuşmak Şiiri - Mustafa Kargal

Kapan yıldızlara kapan gökyüzüne
Yıllanmış bir yanlışı düzeltircesine
Temizle kandili güneşçesine
Fısıldayan rüzgar bak;
Bak, kulak kesilmiş ağaç...
İncinmiş bir sesi olmalı yağmurun.
Yanağına konunca duyarsın.
Seni konuşmak, evet
Seni konuşmak varken, ne var ki
Hiç olmayan kurumuş sesler
Oturda gölgem değsin gölgene
Minik adımlarla masumiyete...
Kelimene dokunsun kelimem
Uçan yelkenine yelken açan saçına
Konuşan sesine ve gülümsene gelsin
Karıncalansın toprak, açsın gök
Filizi renkli, gül bahçe yanağın
Doldursun ela kokusuyla gözlerin
Ve bilir misin incitmez hiç biri?
Sen dolusun her tanesi
Yanlız, baş başa ve sen...