Seni Koklamaya Kıyamamıştım…

Romantizmin kıpırtılı dalgaları hoştur ta ki beklenmedik bir geminin sert dalgalarına rastlayana kadar... Bir can yeleği beklersiniz. Bitmeyecek gibi gözüken duygular bir anda yuttuğunuz tuzlu suyla karışır, kusarsınız... Gözleriniz dalar... Geçmişe yönelir, yaşayıp sonradan terkettiğiniz anıların ağırlığında ezilirsiniz... Şanslıysanız sizi beklemiştir... Ya şansınız tükenmişse...

Sana bu duyguları kırlardan toplamadım
Dağlarda sevgimin çiçekleri açtı
Ve bana ilk “Aşkım” dediğin gün
Verdiğin gül buketindeki kokular gibi
Sarhoşluğunu yaşadım…

Önceden hesap yapmadım
Seni koklamaya kıyamadım
Bilemezdim ki
Dalından koparılacağını
Düşünü görseydim yalnızlığın
İnan saplanmazdım…

Şair yüreğim
Tuvalimde yaşayan renkler
Kalbimden sapladığım sevginin
Yüzyıllara ulaşacak kanıtıydı
Keşke gerçek ile
İki yüzlüyü ayırabilseydin…

Zaman çiçekleri soldurur
Romantizm aynı kalmaz
Bir gün kışa rastladığında
Yaşamın gerçek aynası
Duyguların
Paramparça yüreğin
Göz bebeklerindeki
Acıya noktalanır…

Sen bunları düşünecek kadar akıllıydın…