Seni Kandırmadım Şiiri - Birgül Polat1

Ben seni kandırmadım.. Ne alışkanlıktın benim için ne adı malum bi beklenen.. Ama başkaydın.. ve o başkalığına aktım.. sen yaklaştıkça bana... güçlüydü yüreğin..derindin. taş gibi kalbimi alıngan bir şiire çevirdin... Evet doğru..seni ağlarken bulmuştum.. hıçkırıklarımda boğulurken.. Artık görmek bile istemediğim bi dünyadan göç etmeyi düşünürken.. Kırdım kırıldım belki..yordum..yoruldum.. çıkamadım yokuşları dilediğin gibi Ama seni kandırmadım.. Vermekse, işte tüm yarınlarım dedim.. işte sonsuzluğum.. Sevmekse..bütün işaretlerini takip ettim acının.. ne kadar derinsem o kadar sevdim.. inanmakla inanmamak arasında bi boşluktasın.. Ve ihtimal o ki.. hasretlerine yakın, acılarıma uzaksın.. hiçbir kayıp zamanın yok benle yaşanmış.. Doyasıya sevildin..herşeyinle yaşandın.. Ve hiç bitmedin.. ne tutkularım terketti seni ne aşkım.. durmadan çoğaldın... Şimdi gözlerini kapa..o gördüğün benim yüzümdür.. Dokunduğun el benim..hissettiğin ten tenim.. Şüphedeysen durma git..çünkü kalıcaksan inanacaksın... Seni kandırmadım.. kalabalığından korktum günahların bu doğru.. ve azalmasından doğrularımızın.. Ne kadar eza çekersek affa o kadar layığız sandım.. ne kadar beklersek o kadar gerçek.. Zorsa zor..kolayı seçmedik ki.. nedir bu benden beter hali sabrının.. Gitmiceksin..bekliceksin..yok başka bi ihtimal aşk için.. Cefaya sebep bensem de her cefayı benimle bölüşeceksin.. Tek bi gerçek var diyorum.. işte yanımda o da..işte bu elleri..bu vücudu.. İşte bu sıcaklığı sımsıkı saran beni.. işte bu dudakları..işte kokusu aklımı alan Rahat uyuyabiliyosam inandığımdan aşkına.. gerçekten inandığımdan.. Ne hatırı varmış bunca cefanın ne de bi karşılığı.. Yaşanmış ya..hep kendimce yaşanmış.. Çekmişsen elini benden.. bana ne söylesene.. Doğacak güneşten...